7. my life is over

De hele dag stresste ik over de hele situatie. Meende Embry het toen hij zei dat hij mee naar huis ging? Dat kon ik toch niet doen? Wat zou mijn vader doen? Dadelijk ging hij Embry nog slaan! Dat zou ik mezelf nooit vergeven.
Het was tijd voor aardrijkskunde en ik had nog steeds niks bedacht om Embry weg te houden. Ik dacht eraan dit lesuur over te slaan, maar die leraar zou mij levend villen. Ik zou wel iets bedenken tijdens aardijkskunde… hoopte ik. Met een zucht liep ik de klas in.
Embry zat er al. hij keek me met doordringende ogen aan. Ik deed alsof ik hem niet had gezien en ging zitten. ik pakte rustig mijn spullen. Inwendig beefde ik.
De nieuwe leraar stond voor het bord. Hij hield een kleine speech over wie hij was en wat hij allemaal verwachte. Ik hoorde alleen een klein stukje. Daarna kwam hij bij iedereen het huiswerk controleren. Hij stopte bij mijn tafel.
‘Jij moet Kiki zijn. Je vorige leraar heeft veel over je vertelt.’
Ik knikte alleen even.
‘Heb je je huiswerk vandaag wel af?’
Ik schudde mijn hoofd.
Hij zuchte. ‘Het is niet echt een goed begin. En er is nog een probleem.’
Ik keek hem aan.
‘Je zonnebril,’ legde hij uit. ik had het al half verwacht. ‘Ik wil niet dat je in mijn klas een zonnebril draagt. Het is asociaal.’
‘Pech,’ antwoorde ik. Ik had nooit echt een fatsoenlijk excuus bedacht voor mijn zonnebril. Dat wou ik niet, aangezien mensen waarschijnlijk nog meer vragen zouden stellen die ik niet zou kunnen beantwoorden. Daarom bleef ik normaal gesproken gewoon stil.
Dit leek me een foute keus bij deze leraar.
Ik kon zien dat hij hartstikke boos werd. ‘Doe die zonnebril af. Nu.’
Ik schudde mijn hoofd.
De leraar hief zijn hand omhoog. Uit instinct deed ik mijn ogen dicht en wachte op de klap. Het enige wat ik voelde was wat langs mijn slapen strijken.
Er waren twee dingen die me vertelden dat er iets goed mis was toen ik mijn ogen weer open deed.
Ten eerste: de wijdopen gesperde ogen van de leraar.
Ten tweede: het was opeens veel lichter geworden.
Ik wist wat dat betekende. Ik keek naar zijn hand. Hij had mijn zonnebril vast.
Toen ik geboren werd, wisten de dokters niet wat ze aan moesten met mijn ogen. Niemand wist wat het was. Niemand had zoiets ooit gezien. Ten eerste had ik helemaal geen pupillen. Als je naar mijn ogen keek, was het alleen maar oogwit. Maar dat was niet het ergste. Het ergste was dat het oogwit niet wit was, maar blauw.
Ik keek de klas rond. Iedereen was naar me aan het staren. Ik keek in ieder paar ogen voor ik bij die van embry stopte. Zijn ogen waren wijd, net zoals die van alle andere mensen.
Ieder paar ogen zei freak.
Ik staarde nog een paar seconden naar embry. Daarna pakte ik mijn spullen, griste mijn bril uit de handen van de leraar en vluchte het lokaal uit.
Mijn leven was voorbij.