Blame it on the Alcohol - Niam

Hij stond me aan te staren. Al vijf minuten lang. In het begin had ik het nog wel leuk gevonden, en glimlachte hij scheef terug als ik naar hem keek. Maar langzamerhand begon hij me op mijn zenuwen te werken. Was ik nu maar gewoon bij de rest van de groep gebleven. Net toen ik me bedacht dat ik nu echt weg moest lopen, kwam hij in beweging. Ik stond aan de grond genageld, niet wetend wat ik moest doen. Als ik nu bleef staan wist ik niet wat ik moest doen, maar als ik weg zou rennen zou dat heel vreemd staan. Trouwens, wegrennen was geen optie want ik had al iets te veel alcohol op. ‘Hoi,’ hoorde ik ineens. Ik was zo in gedachten verzonken geweest dat ik niet had gemerkt dat de jongen dichterbij was gekomen. ‘Hai,’ antwoorde ik op zijn begroeting. Blijkbaar was hij net zo zenuwachtig als ik, want hij wist niks meer te zeggen. ‘Hoe heet je?’ vroeg ik daarom maar. Hij dacht lang na voordat hij antwoord gaf. ‘Ehm, ik weet het niet meer, ik heb geloof ik al iets te veel op,’ en hij wees naar z’n glas. ‘En jij, weet jij het nog wel dan?’ Ik dacht hard na. ‘Ik kom er ook even niet meer op,’ vertelde ik hem, en we moesten allebei lachen. Opeens kwam hij dichterbij staan, en pakte m’n hand vast. Een aangenaam gevoel verspreidde zich door mijn lichaam, en ik pakte zijn andere hand vast, in de hoop nog meer van dit gevoel te krijgen. Hij glimlachte naar me, en het was een hele lieve glimlach. Hij trok me mee naar de dansvloer en legde zijn handen op mijn heupen. Ik sloeg mijn armen om zijn nek heen, en we dansten een tijdje. Opeens voelde ik zijn lippen tegen de mijne aan, en hij trok me nog dichter tegen zich aan. Dit was gewoon perfect. ‘Kom met me mee, naar m’n hotel,’ fluisterde hij in mijn oor. Ik wilde niets liever, en we liepen hand in hand naar buiten. De jongen hield een taxi aan en hij hield de deur voor me open als een echte gentleman. Toen ook hij zat, vertelde hij het adres tegen de chauffeur en we begonnen te rijden.

Eenmaal bij het hotel aangekomen, stak hij de sleutel in het slot en zwaaide de deur open. Het kwam me bekend voor, maar ik wist niet waarvan ik het herkende. Toen hij de deur achter zich dichtgedaan had, liep hij naar me toe en sloeg zijn armen om mijn nek. Al zoenend liepen we naar zijn bed, en hij duwde me omver zodat hij bovenop kwam te liggen. Snel trok ik zijn shirt uit, en hij dat van mij. Vannacht zou hij me alle hoeken van de kamer laten zien.

De volgende ochtend werd ik wakker door een straal zonlicht die tussen de gordijnen door piepte. Ik had een enorme kater, maar toen ik voelde dat de jongen nog steeds zijn armen om me heen geslagen had, verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Nu ik wakker was wilde ik zijn gezicht wel eens beter bekijken. Ik schrok, ik schrok vreselijk! Hij werd wakker, maar dat was niet waar ik zo bang van was geworden. Nu viel alles op zijn plaats, waarom ik die jongen herkende, waarom ik bang van hem was geworden en waarom zijn hotelkamer me bekend voorkwam. Ik liet me snel uit het bed vallen, trok een broek en shirt aan en wilde de kamer uit rennen, toen ik opeens zijn stem hoorde. ‘Hi gorgeous!’ Ik probeerde de kamer uit te lopen, maar hij had de deur op slot gedaan. Shit. ‘Lekker geslapen, na vannacht?’ vroeg hij. Langzaam draamde ik me naar hem om. ‘NIALL!’ schreeuwde hij, en de angst was op zijn gezicht te lezen. Liams gezicht. Ik liep terug naar het bed en ging zitten. Ik zag de verwarring op zijn gezicht, en ik keek waarschijnlijk net zo. ‘Dus...’ begon hij, ‘hebben we het nou echt gedaan gisteren?’ Ik knikte, en met een glimlach dacht ik terug aan vannacht. Het was perfect geweest, op één ding na, het was Liam. Dit zou alles ruïneren, onze vriendschap tussen ons, maar ook de toekomst van One Direction. Maar vannacht, vannacht was alles perfect geweest. ‘Het was toch wel fijn, vannacht?’ vroeg Liam, alsof hij gedachten kon lezen. ‘Ja, het was geweldig!’ Shit! ‘En dat zei ik toch niet hardop hè?’ vroeg ik tegen beter weten in. Hij glimlachte en knikte naar me: ‘Jep, dat heb je echt hardop gezegd.' Opeens moesten we allebei lachen tot de tranen over onze wangen liepen. ‘En jij, hoe vond jij het?’ vroeg ik toen we weer wat rustiger waren. ‘Ik zou het zo nog een keer doen,’ antwoordde hij, en ik zag dat hij bloosde. ‘Oh, is dat zo?’ vroeg ik met een ondeugende grijns terwijl ik bij hem op schoot ging zitten. ‘Ja, dat is...’ Maar voor hij zijn zin af had kunnen maken drukte ik mijn lippen al op de zijne. Dit ging nog een leuke ochtend worden.

We lagen hijgend uit te rusten op bed, en ik had mijn hoofd op Liams borst gelegd. Ik durfde het bijna niet te zeggen, maar ik kon het niet laten. ‘Ik hou van je,’ fluisterde ik. ‘Ik ook van jou,’ fluisterde hij terug, en drukte een kus op mijn haar. Dit was perfect, echt perfect!