Three

Het was stipt 6 uur, toen onze bel ging. Mam liep gehaast naar de deur, gevolgd door Judith. Ik bleef ongeïnteresseerd naar MTV kijken. In de gang hoorde ik iedereen opgewekt praten. “Camille, liefje! Kom je ook eens gedag zeggen?” riep mam. Ik deed alsof ik haar niet hoorde en draaide het volume van de tv omhoog. “Camille!” Weer deed ik alsof ik enkele de geluiden die uit de tv stegen kon horen. Ik hoorde mams hakken de woonkamer inlopen. “Camille, ik zou het erg appreciëren moest je nu komen.” Haar (te) beleefde woorden, klonken waarschuwend. Ik draaide me naar haar toe en gaf haar de giftige blik, die de laatste tijd nogal vaak mijn gezicht sierde. “Ik kom al”, siste ik, terwijl ik opstond en naar de gang liep. Achter mij hoorde ik mam zuchten. Even voelde ik me schuldig, ze had al zoveel problemen, waarom moest ik het altijd erger maken? Maar die gedachte vergat ik al snel toen ik Garrett met een pakje naar me toe zag lopen. “Slijmbal”, fluisterde ik zachtjes. “Wat zeg je?” vroeg hij vriendelijk. “Niets hoor, hoe gaat het?” Hij stak zijn twee duimen omhoog. Ik lachte eens lief. Hij gaf het pakje en voegde eraan toe dat hij vond dat ik zo mooi was geworden sinds de laatste keer dat we elkaar gezien hadden (4 jaar geleden). Ongeïnteresseerd opende ik mijn cadeautje. “Wauw.” Ik had iets anders willen zeggen, maar dat was het enige wat ik kon uitbrengen. Het was een halskettinkje met een blauw pareltje, een blauw hartje.
Mam begeleidde iedereen naar de woonkamer en was al halfweg naar de keuken, wanneer Garrett haar tegenhield: “Fanny, doe geen moeite. Ik zou nu graag even naar mijn kamer gaan, me opfrissen enz.” “Je zal in mijn kamer slapen. Die is de eerste deur links aan de trap”, legde Judith trots uit.
Garrett was nog geen vijf minuten boven, wanneer hij zich weer bij ons voegde met een grote glimlach. “Rupert is nogal populair in dit huis, zie ik”, grijnsde hij. Alle drie keken we hem vragend aan. “Rupert is de zoon van Nigel en Joanna, zij zijn erg goede vrienden van mij”, legde hij uit. “Oh my God”, zeiden Judith en ik in koor, hoewel onze intonaties erg verschillend waren.