002 - Tired eyes.

''I'm sorry I met you darling''

Sophia Adriana Brooks.
‘laat me je dan op zijn minst je naar huis lopen dan weet ik in ieder geval dat je goed thuis bent gekomen.’ Zegt Zayn,- hij had zich zelf sneller voor gesteld dan ik had verwacht en een goed gesprek volgde al snel, een goed gesprek dat uren geduurd had.- en drinkt zijn glas leeg. ‘no need, het is niet ver meer.’ Hij schud zijn hoofd en ik zie hoe hij zijn jas aantrekt terwijl hij op staat. ‘verdrietige mensen moeten niet alleen naar huis lopen geloof me.’ lachend en ongeloofwaardig knik ik en trek ook mijn jas aan die inmiddels al weer warm aan voelt. Dat moest ook wel, Zayn had me uitgehoord over alles, waar ik mee zat. Waarom ik moest huilen toen die vroeg hoe het met me ging. En hij had het hele break up verhaal aangeluisterd. Het duurde een poosje voordat ik hem aan het praten kreeg maar het was me gelukt. Zonder moeite houd hij de deur voor me los en begroet ik de barman die me wonderbaarlijk na kijkt. ‘Sophia Adriana Brooks, was het toch?’ ik knik en frons mijn wenkbrauwen op een vragende manier. Hij lacht wanneer hij mijn blik ziet. ‘dan moet ik je even twitteren?’ lachend maar nog steeds verbaasd kijk ik hem aan. ‘mijn definitie van googlen alleen dan op twitter.’ Zegt hij terwijl ik hem de bocht om loods. ‘oh, nu snap ik het. Maar je bent toch niet zo wanhopig om mij toe te voegen omdat je te weinig vrienden hebt.’ Ik hoor een spottende lach afkomstig van zijn mond en hij legt zijn hand op mijn schouder. ‘ik moet toegeven, dat dat wel het probleem is.’ lachend verplaats ik zijn hand van mijn schouder. ‘arme jij.’ Eindig ik dit onderwerp. ‘hier is het.’ Zeg ik als we bij de trap voor mijn huis aankomen. De lichten in de hal branden nog, zoals gewoonlijks als nog niet iedereen thuis was. De rest van de lampen waren wel uit door het hele huis. ‘heb je wel een sleutel?’ vraagt hij wanneer hij het huis een keer goed bewondert. ‘Yes, now go home. Het is al laat.’ Het begint langzaam ook steeds harder te sneeuwen. Hij knikt eens en blijft me even nadenkend aankijken. ‘Dank je..’ flap ik er snel uit wanneer hij aanstalten maakt om dan toch maar te gaan. ‘voor het meelopen.’ Hij knikt met een vrolijke lach en op een drafje zet hij zijn weg door de sneeuw.

Langzaam vlecht ik mijn haar in een lange vlecht terwijl ik naar mijn lange blonde haar kijk. Ik was nog niet in mijn kamer geweest, aangezien ik zeker wist dat ik een break down zou krijgen wanneer ik dat zou doen. Ik had Nia wakker gemaakt, mijn veertien jarig zusje. Ik had toestemming van haar gekregen nadat ze chagrijnig wakker was geworden om bij haar te slapen en zij was ook degene die me wat kleren uit mijn kamer had gehaald om in te slapen. Ik blijf in de spiegel staren, naar mezelf, naar mijn ogen, mijn doodmoeë uitgehuilde ogen. Mijn doodongelukkige blik, en mijn totaal gereinigde huid. Ik kijk naar mijn lippen die beginnen te trillen wanneer ik eraan denk dat die bijna elke dag aangeraakt werden door die van Marc. De woorden ‘ik houd van iemand anders Sophia.’ Schiet als een pijl door mijn hart. Ik veeg de moeilijk opkomende tranen uit mijn ooghoeken en maak de vlecht vast met een elastiekje, druk het licht uit en kruip naast Nia in bed. ‘gaat het?’ fluistert ze moe en zachtjes. Ik knik, ik wil haar niet de hele morgen ophouden met mijn onnozele jank gedrag. ‘welterusten zusje.’ Fluister ik als teken dat ze gewoon kan slapen. Of ik zelf wel kon slapen was maar de vraag.