Onmogelijke vriendschap

Ik voelde mij ingesloten, ingesloten door de problemen van anderen. Het was net alsof ik met mijn hoofd in een bak water zat; onmogelijk om adem te halen.
Maar niemand begreep mij, de problemen bleven komen, de vragen bleven komen. Waarom kon ik niet gewoon zeggen: Hou toch je kop! Iedereen deed dat, iedereen kon gewoon tegen iemand zeggen dat ze zich ingesloten voelden en benauwd. Maar ik niet, ik kon dat niet.
Het begon rond september, het nieuwe schooljaar was al een tijdje aan de gang en ik zat rustig te lunchen. Gezellig met mijn vriendinnen, luisterend naar hun geklaag over hun haar, en kleren. Vroeger kon ik daar altijd om lachen, vroeger… Soms lijkt dat zo lang geleden, maar hoe lang is het nou? Een jaar, nog niet eens!
Een meisje kwam naar mij toe, ik kende haar. Ze zat in mijn nieuwe klas. Elke dag zag ik haar, maar toch kende ik haar niet, niemand kende haar. Maar nu ken ik haar wel, en ik weet nog niet of ik dat wel wil…
Ze tikte zachtjes op mijn arm. Ze leek verlegen. Anders dan in de klas. Ze zag er bleek uit en had veel te veel make-up op. Als ik mij niet afvroeg waarom ze mij aantikte had ik gelachen. Ze fluisterde haast: Kom je mee, alsjeblieft?
Ik stond op, mompelde een vaag excuus en liet mij door haar meetrekken. Zachtjes sloot ik mijn vingers om haar polsen. Ze was dun! Veel dunner dan ik dacht. Ze droeg altijd vreemde jurkjes waardoor ze dikker leek dan ze was, maar ze was niet dik.
‘Wat is er?’Ik hoorde mijn stem trillen, ik voelde mij niet op mijn gemak, wie was dit meisje, en wat wou ze van mij? Het meisje begon te trillen, alweer. Ik pakte haar polsen stevig vast, en beeldde mij in dat ik mijn kracht in haar liet vloeien. Ze hield om met trillen. ‘Je weet wie ik ben, toch?’ Ik knikte. ‘Duh, jij bent Roza.’ Ik klonk bot. Even dacht ik dat ik schrik in haar ogen zag, maar meteen kwam de arrogantie die ze in de les altijd had weer terug. ‘Ja, dát weet ik ook wel…’Er viel een ongemakkelijk stilte. ‘Heb je eigenlijk MSN?’ Ik fronste maar toch gaf ik haar mijn adres. Ze glimlachte en schreef die van haar in mijn agenda. ‘Doei!’ Even stond ik met mijn mond vol tanden, Roza draaide zich om, gooide haar haar over haar schouder en keerde mij haar rug toe. ‘Oke dan…’ Ik trok mijn gezicht weer in de plooi en liep terug. Mijn vriendinnen waren onderhand verder gegaan in een zinloos gesprek over jongens die in mini rokjes liepen. Ik lachte en deed alsof ik luisterde, maar met mijn gedachten zweefde ik nog steeds bij Roza.
Later die middag probeerde ik mij te concentreren op de reusachtige stapel huiswerk die voor mijn neus lag, maar het lukte niet. Ik kreunde en startte mijn laptop op. De hele dag had ik lopen denken aan het gesprek met Roza, ze kon mij niet alleen willen spreken voor mijn MSN! Dat kon gewoon niet.
Dus voegde ik haar toe. Tot mijn opluchting was ze online. Ik klikte op het icoontje naast haar naam en startte een gesprek. - Later kwam ik erachter dat zij het liefste over MSN praatte omdat ze dan gewoon kon weglopen als het haar even teveel werd-
Ik: Hi
Roza: Hi
Daarop volgde een zinloos gesprek over koetjes en kalfjes, maar toch moest ik het vragen, waarom wilde ze mij spreken?
Ik: Rooz, ik heb een vraagje, over vanmiddag. Waarom wou je mij eigenlijk spreken?
Roza: Ik weet niet. Het is meer… ach laat maar.
Laat maar! Ik heb zo’n hekel aan die twee woorden, de twee woorden die Roza haast vaker gebruikte dan ja en nee.
Roza is offline
Ik vervloekte mijzelf vanbinnen en sloot mijn laptop af, die avond was de eerste van vele avonden dat ik van Roza droomde.
Ik liep in een boomgaard, ik rook de geur van verse bloemen om mij heen. Roza rende door de bomen en zwaaide naar mij, ik moest lachen en rende achter haar aan. Ik haalde haar in en trok haar op het gras. Ik zag een glanzende traan over haar wang lopen. Ik ving hem op tussen mijn vingers en stopte hem in een glazen kokertje dat ik om mijn hals had hangen. Opeens werd alles wazig ‘Word wakker, het is al kwart over 7!’ Ik wilde niet wakker worden, maar ik werd het toch, argh!
Langzaam stond ik op en kleedde mij aan. Ik keek even in de spiegel en zag dat ik blokjes shirt op een blokjes broek aan had, dat kon dus echt niet. Snel trok ik iets anders aan, haalde een borstel door mijn haar en liep naar beneden. ‘Lekker geslapen, schat?’ Mijn moeder. ‘Ja hoor mam.’ Ik smeerde een broodje, stopte een koekje in mijn tas en liep naar buiten.
Gelukkig stonden mijn vriendinnen nog te wachten bij onze afspreekplek.
Snel fietsen we naar school, met een half oor luisterde ik naar het gezeik van mijn vriendinnen over de hoeveelheid huiswerk en de geweldige dingen die ze allemaal hadden gedaan in het weekend.
Op school liep ik snel naar mijn kluisje, vastbesloten om vandaag erachter te komen wat er met Roza was. Tot mijn verbazing liep ik tegen haar aan - letterlijk - Het is een wonder dat we niet omvielen. Ik bedacht allemaal dingen die ik tegen haar wou zeggen, maar voordat ik ook maar wat kon zeggen, kreeg ik een chagrijnige blik van Roza en liep ze alweer door. Geïrriteerde smeet ik mijn spullen in mijn kluisje en liep naar de les. Mentoruur. En wonder boven wonder; we gingen een nieuwe plattegrond maken, alweer. In die week hadden we denk ik al drie keer van plaatsen gewisseld. Natuurlijk was ik doodsbenauwd, stel je toch voor dat ik naast een jongen moest zitten, dan kon ik mij dus écht niet meer concentreren! Ik wist dat Yivona mijn keihard uit zou lachen als ik dit tegen haar zou zeggen dus hield ik het voor mij, maar ik werd bloednerveus in de buurt van jongens. Gelukkig mochten we op een blaadje schrijven naast wie we wilden zitten.
Twee namen, waarvan één naam alles heeft veranderd.
Yivona
RozaIk wist heus wel dat Ann zou flippen als ze erachter kwam dat ik haar niet op mijn blaadje had gezet, maar ik was gefascineerd, en eigenlijk werkte Ann mij alleen maar op de zenuwen. Met licht trillende handen schreef ik de namen op. Ik gaf het blaadje door naar voren en liet mijn ingehouden adem gaan. Wat een onzin eigenlijk, dat ik daar zo over stresste, maar ja, pubers hebben niet echt veel belangrijkere dingen aan hun hoofd. Nog niet in elk geval…
De rest van de week verliep zoals elke andere week, ik vergat Roza haast, het was dat ik die dromen hield. Die dromen die zorgden voor slapeloosheid. Ik durfde niet meer te slapen. Elke nacht werden de dromen enger. Een groot griezelbos, Roza met ingevallen wangen en lange nagels waarmee ze haar polsen openkrabde. Ik gruwelde van die dromen!
En elke avond weer had ik ze, ook als ik niet wilde slapen.
Ik was haast opgelucht toen het vrijdag was, ik was alleen vergeten dat we weer mentoruur hadden en dat mijn lieve mentor allang de nieuwe plattegrond had gemaakt, en dat ik Roza’s naam had opgeschreven. Zoals altijd had ik spijt van die beslissing, het zal ook eens niet. Ik moest naast Roza zitten terwijl hij Yivona aan de andere kant van het lokaal had gedumpt en Ann pal voor mij. Ik kon wel huilen, maar ik deed het niet. Mijn interesse was gewekt. Tijdens de eerstvolgende les schoof ik een briefje naar haar toe.
Wat wou je mij nou vertellen?
Niets
En je verwacht dat ik dat geloof?
Ze verscheurde het briefje, stond op en liep naar de prullenbak. De meeste mensen hadden nu opgegeven, maar ik niet.
Volwassen, schat, weglopen van je problemen. Als je het niet vertelt ga ik het raden en ik weet niet of je daar blij van word!
En ik denken dat jij te vertrouwen was! Maar goed, als je het aan niemand vertelt.Ze hield op met schrijven, ik vermoedde dat ze een reactie verwachtte en schreef oké. Ze trok het blaadje naar zich toe en begon woest te schrijven.
Ik ben dik, echt heel erg dik, ik walg van mijzelf, ik ben lelijk, vervelend. Iedereen heeft een hekel aan mij, en ik geef ze groot gelijk!
Sirieus, ik ken je nog niet echt heel erg lang, maar ik weet zeker dat je nu overdrijft, voor zover ik weet heb je een vriendje, ouders en vriendinnen die allemaal van je houden!Ik zag een traan over haar wang stromen. Meteen dacht ik aan mijn droom, maar ik schudde mijn hoofd en vergat het, het zou belachelijk zijn!
Ik nodigde haar uit om met ons te lunchen, ze zei dat ze het goed vond, maar ze at niets. Ik ook niet. Maar dat was wel het moment waarop ik besefte dat ze aan het lijnen was, nogal!
Ik had er zelf ervaring mee, het jaar ervoor had ik tegen de anorexia gehangen, maar had Yivona mij erdoorheen geholpen, soort van… Ik besloot dat ik haar zou helpen, maar niet zoals Yivona, ik zou het onopvallend doen.
Uiteindelijk lukte het, na lange gesprekken op MSN en verhalen over mijn eetpatronen hield ze op met lijnen, onmiddellijk kreeg ze weer kleur op haar wangen en werd ze mijn beste vriendin. Ik wist heus wel dat ze niet helemaal normaal was, als ik alleen met haar was legde ze haar ‘masker’ soms af en kon ik haar echte gevoelens zien. Pijn, angst, verwarring. Soms werd ik daar doodsbang van. En mijn dromen bleven komen. Verdorde blaadjes die om haar heen dwarrelden, tranen die bleven stromen over haar wangen. Ik kreeg er de rillingen van. De dromen bleven doorgaan, ik stopte haar tranen in een ton onder een boom, in de hoop dat ze ze overdag niet had.

Alles veranderde op een woensdag. Het was eigenlijk een hele gewone dag, nou ja, zo gewoon als mijn dagen worden. We hadden net pauze gehad en waren rustig naar Grieks gelopen. Eenmaal in het lokaal ging het mis. Ik zat achter Roza en tikte haar aan. Ik weet niet eens meer waarom, maar ik vond het belangrijk genoeg om haar nog eens aan te tikken toen ze niet reageerde. Weer bleef ze zitten. Dus stond ik bezorgd op en liep naar haar tafel. Mijn hart sloeg een slag over. Roza zat voorovergebogen op haar tafel en dikke tranen liepen over haar wangen. Niet gewone tranen…
Nee, er was maar een moment waarop je dit soort tranen liet lopen, bij de dood. Ik schrok, natuurlijk schrok ik! Dat is logisch. Ik probeerde met haar te praten, maar ze reageerde niet. Uiteindelijk knipperde ze verdwaasd met haar ogen en keek mij aan, alsof ze mij voor het eerst zag. Een soort liefkozing trok door haar ogen, maar werd meteen vervangen door pijn. Weer schrok ik, natuurlijk schrok ik! ‘Laat mij met rust, ik vertel het zo, ik vertel het zo, tijdens Engels.’ Ik knikte als een robot en liep terug naar mijn plek. Een verdwaalde traan stroomde over mijn wang, hij viel op mijn schrift. Een grote vlek vormde zich in mijn schrift, en nog een en nog een. Ik zag mijn leraar naar mij kijken, maar ik trok mij er niets van aan. Mijn tranen bleven stromen. Sommige tranen willen niet blijven zitten. Ik had mijn tranen al weken opgebouwd, en soms komen ze eruit. Als een tsunami. Je kan het niet tegenhouden en het laat alleen maar puin achter.
De rest van de les was ik hol. Ik voelde niets, ik lette niet op. Ik wist dat ik daarmee in de problemen kon komen, maar iedereen liet mij met rust. En dat had ik niet vaak.
De bel. Automatisch stond ik op en stopte mijn spullen in mijn tas. Ik liep naar het Engels lokaal, stapte naar binnen, ging zitten en pakte mijn spullen. Ik was in een robot veranderd. Dat was de enige manier waarop ik mijn tranen in bedwang kon houden.
Ik zat naast Roza. We gingen een film kijken. Een hele saaie over een of andere vioolspeler. Ik keek wel, maar ik zag niets. Ik voelde een blaadje in mijn arm prikken. Eerst wou ik het lekker laten prikken tot ik bedacht dat het blaadje van Roza kwam. Gretig pakte ik het blaadje en begon te lezen.
Ik had een soort visioen. Ik heb het wel vaker. Ik zag jou dood, en die van Yivona, Polia, en Tim. Ik zag hoe oud jullie waren, hoe jullie dood gingen en waarom. Het was vreselijk. En ik was erbij, ik was overal bij!
Ik kon mijn tranen nog net bedwingen. Maar ik wist dat Roza dat niet kon, voorzichtig legde ik mijn hand op die van haar. Een zacht kneepje was genoeg voor een traan. Dit keer van mij. Yivona keek om en pakte het briefje van de tafel. Trut, bemoei je met je eigen zaken, wilde ik zeggen, maar ik deed het niet. Ik snapte haar. Ook zij was bezorgd. Maar ik zag de pijn in Roza’s ogen. Het koste al mijn zelfbeheersing om niet te ontploffen, op te staan en het briefje uit haar handen te rukken. Ik voelde Roza trillen ze trok haar hand uit die van mij. Op dat moment draaide Yivona zich om. ‘Wanneer en hoe, vertel mij alles’ Ik kon haar wel neerschieten, zo kwaad werd ik. Waarom was ze toch zo egoïstisch. Natuurlijk vond zei het niet interessant of dit niet vervelend was voor Roza, nee, zij wilde alleen weten of het haar schond, en dat deed het. Roza stond op en liep naar de deur. Yivona volgde haar. Ik voelde mij in de steek gelaten. En ze kwamen maar niet terug. Ik voelde een pijnscheut in mijn borst. Ik wist het al voordat het gebeurde, ik viel flauw. Ik schaamde mij dood. Ik werd haast onmiddellijk weer wakker. Gelukkig had niemand het gemerkt. Yivona en Roza kwamen weer binnen. Ze hadden gehuild. Waarom vertrouwde Roza mij niet genoeg om met mij uit het lokaal te lopen, en met mij samen te huilen? Ik voelde mij weer leeg. De hele dag voelde ik mij leeg, de hele week voelde ik mij leeg. Soms sprak ik Roza op MSN, vroeg haar hoe het ging. Maar ik voelde niets van de antwoorden die ze gaf. Ik was leeg, het was net alsof iemand al het gevoel uit mij had gezogen. De dromen bleven weg.
Het was net als altijd. Voordat ik Roza kende, en dat idee maakte mij nog leger, nog holler nog gevoellozer. Soms praatte ik met Ann erover. Maar zij snapte mij niet.
Ik weet nog steeds niet waar ik de kracht vandaan heb gehaald om weer op te staan en verder te gaan, maar dat was wat ik deed. Ik deed alsof er niets was gebeurd en ging verder met mijn leven. Onmiddellijk begonnen de dromen weer. De ton werd weer voller. Maar nu niet meer van de tranen van Roza, niet alleen.
Een lange tijd ging voorbij. Mijn slapeloosheid werd erger en mijn cijfers werden nog slechter. Ik werd een zwart gat van binnen. Ik werd ziek van verdriet en pijn en kwam soms hele dagen alleen lichamelijk naar school. Ik wist dat Roza het merkte en het deed pijn dat ze er niet over wou praten met mij. Ondertussen gingen andere problemen gewoon door. Dingen die er niet toe doen, verliefdheid, ongesteld worden enz. Maar dat maakte het niet beter, eerder slechter.
Eigenlijk is het best belachelijk als je bedenkt dat een schoolopdracht mij uit de put heeft getrokken. We moesten voor godsdienst mediteren, in het bos. Samen met Yivona en Roza liepen we ernaartoe. Uiteindelijk stapten we uit onze schoenen en begonnen te rennen. We kwamen bij een bruggetje. Roza liep rechtdoor en ik sloeg af. Natuurlijk volgde Yivona mij. Ik ging op een boomstronk zitten en dacht na, dat was het enige, ik luisterde naar de vogels, naar mijn gillende klasgenoten en naar Yivona die er niet tegen kan om langer dan drie minuten stil te zijn. Ik voelde mijn wangen nat worden, stond op en liep weg. Ik hoorde dat Yivona mij volgde. Ik werd rustig en liep weer terug naar school. Jammer genoeg had ik mijn tranen al zo lang opgesloten dat ik ze niet kon laten stoppen. Bij de volgende les ging het weer mis. Ik zat naast Roza keek haar aan en begon weer te huilen. Langzaam liep ik naar mijn leraar vroeg fluisterend of ik even naar de wc mocht. Geschokt knikte hij. Roza liep achter mij aan.
Soms word ik gek van mensen die achter mij aan lopen, maar dit keer niet. Bij Yivona vond ik het irritant. Maar nu hoopt ik stiekem al dat Roza mij zou volgen. Hysterisch huilde ik bij haar uit. Ze leek een beetje in de war. Maar daarna liepen we weer naar de les. Jammer genoeg maakte Ann een lelijke opmerking waardoor mijn tranen weer stroomden. Help! Wat ben ik een emotioneel wrak!
Maar het maakte mij niets uit, ik had het weer goed gemaakt met Roza.
Mijn dromen werden weer mooier, ze kwamen dicht in de buurt van de eerste droom die ik had gehad. Maar op een nacht werd ik wakker, ik schrok mij dood, mijn raam stond open en het was ijskoud in mijn kamer. Op blote voeten liep ik naar mijn raam en zette het op een kiertje. Voorzichtig stapte ik weer in bed, ik wilde mijn ouders niet wakker maken. Ik sloot mijn ogen en probeerde aan leuke dingen te denken. Opeens voelde ik een ijskoude hand op mijn mond, en meteen daarna een op mijn slaap. Ik voelde mijn hoofd leeg worden. Een scherpe pijn trok door mijn hoofd en ik viel op de grond. Bewusteloos.

Ik werd wakker. Kleedde mij aan en smeerde een broodje. Constant gevolgd door een stekende pijn in mijn borstkas. Het was net alsof iemand een stuk van mijn hart had weg gesneden. Vijf minuten later werd ik pas echt wakker. Ik was Roza vergeten! Langzaam kwamen de herinnerringen van die avond terug. Ik rilde, stapte op mijn fiets en fietsen naar school.
Eenmaal op school zag ik Roza. Even bleek als ik dacht dat ik was, als een vaatdoek.
Tijdens het eerste uur stuurde ik een briefje naar haar:
Wat is er?
Slecht geslapen
Ik ook
Waarom eigenlijk?
Lang verhaal en ik kan je niet alles vertellen
Ik ben gek op lange verhalen en vertel dan maar wat je kan vertellen
Ik werd vannacht opgetild door engelen. Ze brachten mij naar god, en ik moest kiezen tussen leven en dood. Ik wist nog niet wat ik zou kiezen. Ondertussen vloog ik over de dorpen. Toen vlogen we over jou huis heen, ik kon je gedachtes en gevoelens lezen, ik hoorde alles wat je zei. Ik ging jou kamer in. Toen besloot ik dat ik wou blijven leven omdat ik nog geen afscheid van je genomen had.
Opeens viel alles op zijn plek. Zij had mij bezocht en alles herinnerringen van mij weggenomen. Eng. Ik wist heus wel dat dat praktisch gezien niet kon, maar ik wist zeker wat er was gebeurd. Onze zielen hadden elkaar geraakt.