Just the Begin

‘Gelukkig verjaardag meid!’ Eindelijk. Ik wordt 16. Met een plezier in m'n onderbuik pak ik het cadeau aan die ik van m'n tante overhandigd krijg. Ik leg hem bij de andere cadeau's, Open doen is voor straks. Ik loop naar m'n tante toe, en geef haar een knuffel. ‘Dankje’ Ze knijpt me nog in de wangen, en ik slaag haar hand weg. ‘Het begin irritand te worden, denk ik hea’ Ik knik, en loop naar m'n moeder toe. ‘Mag ik wat buiten spelen?’ Wat wil je. Ik zit toch liever buiten, dan binnen. ‘Jaa, maar voor de donker thuis hea!’ Ik knik, en pak m'n zwarte lange jas van de stoel en loop naar buiten toe. Ik sluit de deur, en ik pak m'n mp3 uit m'n zakken, en steek de oortjes in m'n oren. Ik druk op play, en een overdondere geweldige muziek van Tokio Hotel galmt er door m'n oren. Ik zet me op een bankje, en ga mee met de beat. In mijn ooghoek zie ik iets bewegen. Ik kijk, en ik zie niks. Weird. Ik zucht, en zet me beter. Ik schrik op, als ik een jongen naast me zie zitten. ‘Schrok je?’ Ik kijk hem aan. Witte huid, en pik zwarte haren in vlechtjes. Ik knik. Zijn bruine ogen zijn hypnotiseren. Hij lacht. Ik wil m'n mp3 weer op play drukken, als ik aan m'n pols wordt vast gepakt. ‘Hoe noem je?’ ‘Sandra.. Jij?’ ‘Tom, Tom Kaulitz’ Wtf.. ‘Vreemd, jij hebt net de zelfde naam als die gitarist van Tokio Hotel!’ Hij lacht. Zijn lach heeft iets mystrieus.. ‘Wil je wat met mij gaan wandelen?’ Ik knik, en stop m'n mp3 weg. ‘Naar waar?’‘Parkje door?’ Ik hou absurd halt. ‘Wat is er?’ Vraagt Tom nog steeds met die onderdaan van een toon. ‘Ik haat het daar, het is daar te donker.’ Hij lacht scheef, en trekt zijn linkerwenbrauw op. ‘Ik ben toch bij je?’ Ik zucht, en kijk op m'n horloge. ‘Eigelijk moet ik al naar huis.’ ‘Eventjes kom!’ Ik zucht, en ga dan toch mee. We wandelen nu in het donkere parkje, ik haat het echt zo hard hier. Tom komt dichter gestapt, en slaagt een arm rond me. Hij voel zo vertrouwd aan. Ik wandel wat dichter tegen hem aan. We komen een bankje tegen, en we zetten ons neer. Hij kijkt in m'n ogen, en zijn ogen zijn niet meer bruin.. Maar blauw. ‘Jij had toch bruine ogen?’ Toms hand gaat naar m'n mond, en zijn wijsvinger gaat naar zijn mond ‘Shht!’ Ik knik. Zijn hand dat op m'n mond lag, ligt nu op m'n schouder. Hij staart wat zo naar m'n nek. ‘Je bent eng!’ Hij lacht, en schuift dichter bij, met nog steeds die hand op m'n schouder. Hij komt dichter met zijn hoofd, en ik beweeg niet. Zijn hoofd gaat naar m'n nek, en ik sluit m'n ogen. Wat er met mij is, geen idee. Dit voeld gewoon goed aan. Plots voel ik een helse pijn in m'n nek, en gil ik het uit. Zijn hand snoert mijn mond. Hij zuigt, en ik voel me zwakker worden. Zijn tanden gaan uit m'n nek, en ik laat me zakken tot op zijn schoot. ‘Je bent op leven na dood!’ ik huiver. Plots zie ik dat Tom zijn arm opheft, zijn mouw verschuift, en een lijn bloed in zijn arm krast. Paar druppels komen in m'n mond terect. Hij schuift zijn hand dichter naar mijn mond, en ik pakt zijn arm vast, en drink gulzig van zijn bloed ‘Rustig!’ Hoor ik hem zeggen. Hij trekt zijn arm terug, en ik adem zwaar diep in en uit. Ik sluit m'n ogen, en zie Toms herinnering voor me afspelen als een film.