{Narnia}When 2 enemies fall in love[Part One hundred and fourty-nine.]

’We zijn er!’kirde Lucy en liep snel binnen.’Gelukkig zijn jullie ongedeerd!’gilde Susan en gaf hem allemaal een knuffel.Caspian nog de grootste van allemaal,om Roy duidelijk te maken dat ze zeker iemand had en er erg gelukkig mee was.’Waar zijn Selena en Peter?’vroeg Bella bezorgd en keek om zich heen.’Oh neen!’Susan keek geschrokken naar de rest en sloeg haar armen over elkaar,’Wat nu?Wat nu?’’Maar Edmund begon te grijnzen en er kwamen tranen in zijn ogen van het lachen.’Edmund!’jammerde Susan,’Hoe durf je?Ze zijn weg,spoorloos!En niemand heeft ze zien verdwijnen!’’Susan,rustig!’zei Edmund die nog steeds grijnsde en haar bij haar schouders nam,’Lijkt je het niet vreemd dat ze allebèi meegenomen zijn,vriendje en vriendinnetje?Neen hoor,ze zijn erop uit.Zoenen enzo,snap je?Ghehe,zo ken ik Peet nog niet.’’Ik begrijp het,’zei Susan gerustgesteld,’Wat een opluchting dat er niets ergs is!’’Maar Susan!’zei Edmund met open mond,’Weet je wel wat ze kunnen dòen?Ik bedoel dat ze ..’’Laat maar,Edmund,’zei Evi en keek naar Lucy.Ze wist dat dit gesprek niet voor hààr oren bestemt zou zijn.’Oh,dat had ik niet gedacht van Peter!’zei Caspian lachend.Roy hield zich op de achtergrond,en Alex hield hem in de gaten.’Ik ga zo hard aan Selena vragen wat ze hebben gedaan,’giechelde Nathalie en Evi knikte.’Ik ook!’zei Bella grijnzend.’Ik aan Peter!’zeiden Caspian en Edmund dan weer.Maar toen ze gingen zitten ging Susan naar Lucy.’Luus,heb je even?’vroeg ze.Ze kon het niet voor zichzelf houden en daarom nam ze haar kleine zusje in vertrouwen.