Magieloos

De ochtend breekt aan en ik wordt wakker van een raar gepraat. Ik doe mijn ogen open en kijk even naar het kleine meisje. De betovering zal wel uitgewerkt zijn ,maar ze blijft precies op dezelfde plek liggen. Ik voel me stukken beter en ik zal over een paar dagen zelfs alweer lessen kunnen volgen. Nou ja ,als ik op school ben. Ik ga rechtop zitten. Mijn maag brult het uit. Ik heb een dag lang niks gegeten en ik voel nu pas hoeveel honger ik heb. Ik sta op om wat eten te gaan zoeken. Even kijk ik om het meisje is klein ,maar wel heel mooi. Haar blonde haren glansen in het zonlicht en haar huid ziet er zo zacht uit. Ze beweegt haar hand en nu valt het zwarte motief op haar hand me pas op. Het waren gewoon wat krullen ,lijnen en af en toe zit er een bloementje of een vlindertje ergens. Het motief lijkt wel een boom vol leven. Op haar gezicht is een glimlach te zien. Ze zag er zo lief uit. Net een... kind. Plots dringt het door me door. Het is gewoon een meisje dat nieuwsgierig was. Haar ouders zouden zich wel zorgen maken. Een rot gevoel suist door mijn hele lichaam. Ik zal wat eten voor haar zoeken zodat als ze wakker wordt ik haar gerust kan stellen met wat bessen.

Wanneer ik terug loop naar de grote eik is het meisje verdwenen. Ik ren snel naar de touwen die op de grond liggen. Ze heeft zich losgeknoopt ,maar ik heb de beste knopen die er bestaan gebruikt. Boos smijt ik de touwen op de grond. Ik merk plots op dat de wortels van de grote eik bewegen. Er schiet een wortel uit de grond en grijpt mijn rechterhand. Paniek schiet door me heen en ik probeer met mijn linkerhand de wortel los te maken. Maar er schiet nog een wortel uit de grond en grijpt mijn linkerhand. Ik wordt met een klap tegen de grond aan gesmakt. En omdat me handen vast zitten lukt het me niet om overeind te komen. Sterker nog de wortels trekken me handen naar de grond. Ik begin met mijn voeten in de rondte te schoppen ,maar er schieten weer twee wortels uit de grond en mijn voeten zitten ook aan de grond vast."Kom te voorschijn wie je ook bent."zeg ik en kijk zover ik kan bewegen om me heen."Je kon beter een strengel vloek gebruiken."hoor ik een zuivere ,liefe en onschuldige stem zeggen.
"Nou dat zal ik voor de volgende keer dat ik in een bos strand onthouden."zeg ik licht geïrriteerd.
"Wacht. Hoe bedoel gestrand ?"vraagt de stem en ik hoor dat ik haar nieuwsgierig heb gemaakt.
"Nou gewoon ,eerst zit ik op mijn bezem vast gehouden door iemand en het volgende moment lig ik in het bos."zeg ik rustig. Ze springt op de grond en land net voor me. Ze gaat in kleermaker-zit zitten en laat me wat losser. Zodat ik ook rechtovereind kan zitten. Ik ga snel rechtovereind zitten en kijk haar aan. Nu zier ik dat het het kleine meisje is dat voor me zit. Ze kijkt me nieuwsgierig aan."Hoe kom je nou weer in zo situatie terecht ?"vraagt ze en buigt zich voorover.
"Het is een lang verhaal."zeg ik ,maar voordat ik me zin ook maar
uitgesproken had.
"Ik heb tijd genoeg."zegt ze en ik zie een schittering in haar ogen.
"Oké ,ik besloot samen met Mia..."
"Wie is Mia ?"
"Dat is me beste vriendin. Oh nee ,Mia."
"Wat is er ?"vraagt het kleine meisje en houdt haar hoofd schuin.
"Ik ben haar kwijtgeraken tijdens het vliegen."roep ik paniekerig.
"Ze moet hier vast in de buurt zijn."zeg ik om mezelf gerust te stellen. Het meisje raakt de grond aan en haar gezicht vertrekt. Even kreunt ze en dan kijkt ze mij aan. Haar blik blijft me aan kijken. Ze kijkt me aan of ze de vijand voor zich heeft staan."Wat is er ?"vraag ik om de dreigende stilte te doorbreken.
"Je hebt ze hier naartoe geleid."sist het meisje woedend en haar ogen worden fel blauw. Zo fel dat ze wel licht lijken te geven."Huh ?Wat ?Wie zijn ze ?En wat gebeurt er hier ?"vraag ik verward. De wortels verstevigen hun grip weer op mijn polsen en enkels.
"Ik kan elk magisch wezen dat mijn bos binnen dringt voelen."zegt ze en draait zich van me af..
"Jouw bos ?"
"Ja ,míjn bos !"schreeuwt ze en in een beweging zit ze met haar hoofd een paar centimeters van mijn hoofd verwijdert. Een lok haar is bij deze beweging achter haar oor vandaan geschoten en bungelt nu voor haar ogen. Ze lijkt opeens niet meer op dat kleine liefe meisje dat ik die ochtend gezien had. Ik probeer mijn handen los te trekken ,maar er schieten meer wortels uit de grond.
"Ik had kunnen weten dat voor zo'n simpele ziel het allemaal te veel wordt."zegt ze hoofdschuddend en staat op. Dit keer had zij zich vergist. Ik ben geen simpele ziel. Ik was het niet en ik zal het ook nooit worden. Ik hoef alleen in mijn vingers te knippen en een vuur vonkje schiet uit mijn vingertop op een van de wortels die me pols vast houd. Het meisje merkt het want ze verstijfd even dan draait ze zich verschrikt om ,maar ze is te laat ik heb me binnen twee tellen bevrijdt. Ze staat daar machteloos en wordt weer het kind dat ik eerder die dag heb gezien. Even kijk ik naar haar angstige ogen en zie wat ik in jaren niet heb gezien. Ze weet niet wat ze voor zich heeft ,ze is in paniek omdat ze niet kan voorspellen wat voor een krachten ik heb.
"Hoe is het mogelijk."hakkelt ze verbijsterd. Ik grinnik even en merk dan hoe bleek het meisje eruit ziet. Om haar ogen zitten donkere kringen en ze is mager. Ze ziet er ziek uit en ze zal te weinig energie hebben om tegen me te vechten. Al snel staat ze klaar om aan te vallen.
"Ik ben niet bang voor jou."zeg ze ,maar het klinkt niet overtuigd.
"Ik wil je helpen."zeg ik en ik open mijn handen uit teken van overgaven. Ze bekijkt me even van top tot teen en kijkt me dan in recht in mijn ogen aan. Ik voel hoe ik meegetrokken wordt naar die keer dat ik de Minotaurus probeerde op te blasen. Daarna werdt ik meegetrokken naar het moment dat Michiel mij omhelsde. Ik ben plots weer in het bos. Verward kijk ik het meisje aan. Ze kijkt me lachend aan en knikt."Goed dan. Als je me echt wilt helpen."zegt ze en loopt door de struiken weg. Ze draait zich om wanneer ze merkt dat ik daar blijf staan."Kom je nog of hoe zit dat ?"vraagt ze en ik loop snel naar haar toe.