Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1.


Eindelijk stopt de auto voor mijn nieuwe huis. Het zag er klein, vies en lelijk uit. Was de hele rit hiernaartoe dit waard? Nee. En vooral niet als je vader ook nog eens verkeerd rijdt, wat een half uur extra had gekost. Ik stond nog steeds met open mond te kijken naar dit gestalte, toen de autodeur los ging. ‘Darcy, kom er eens uit!’ riep mijn vader. Ik keek hem aan. ‘Pap, is dit echt ons huis?’ Mijn vader knikte treurig ja, en liep naar de spullen in de achterbank en pakte de sleutel. ‘Kom op, Darcy.’ zei mijn vader. ‘Het valt vast wel mee.’ Niet dus. Het hele huis piepte en kraakte, en overal zaten scheuren in de muur. Ik zat er echt tegen op om naar mijn slaapkamer te gaan, want het behang wat er hing, daar moest ik het mee doen, net als de gordijnen en de vloerbedekking. Het zou veel te veel geld kosten om het opnieuw te behangen. Wat ik niet echt geloofde, want mijn kamer was net groot genoeg voor een bed en een kast. Gelukkig heb ik nog een laptop en hoeft er niet een heel computermeubel bij. En het behang viel op zich nog wel mee. Het was licht roze, en één muur was wit. De gordijnen waren alleen verschrikkelijk. Ze waren licht roze, met vage, gekleurde ballonnen. Op de vloerbedekking zaten allemaal vlekken, ik wou niet eens weten wat dat allemaal was en liep mijn kamer uit, mijn kamer met de licht roze muren, gordijnen met ballonnen en een vloerbedekking met allerlei vlekken. De nachtmerrie begon pas echt opgang te komen toen ik de badkamer onderogen kreeg. Het was er zo vies! Het idee alleen al dat ik hier mijn tanden moest poetsen en moest douchen! Er was geen eens een badkuip! Nou ja, ook al was die er wel… niemand ging hier met plezier lekker in bad liggen. Ik wou er weer zo snel mogelijk weg. Ik liep weer naar beneden. ‘Darcy, hoe was je kamer?’ vroeg mijn vader, hopelijk op een positief antwoord. Ik wou hem een plezier doen. ‘Ow, was wel cool.’ antwoordde ik droogjes. Mijn vader keek me een beetje blij aan, maar veel snapte ik er niet van, die blik had ik nog nooit gezien. Het leek erop dat hij zijn teleurstelling wou verbergen. ‘Ik ga ff naar de tuin hoor, pap!’ ‘Ja is goed!’ zei mijn vader. ‘Maar help je zo dan wel mee met alles even inladen en uitpakken?’ ‘Ja.’ Ik zuchtte. Wat een gedoe. Niet dat mijn vader er iets aan kan doen, hij vindt dit net zo erg als ik. Ik liep de tuin in. Zo te zien was het lang geleden dat hier iets aan gedaan was. Het onkruid groeide bijna boven het verrotte hout van de schutting heen. Hier moest nog veel aan gedaan worden. Net zoals de rest van het huis. Het enige wat mij opviel was een klavertje vier. Helemaal niet vermorzelt. Zelfs helemaal perfect. Het geluk had ik vast nodig en ik raapte het op en stopte het voorzichtig in mijn jas, die ik nog steeds aan had.