Three years ago [1]

“Psst, meisje! Hey, meisje!” hoorde ik iemand roepen. ‘’Gewoon negeren Tasnim, gewoon negeren. Jongens zijn hoofdpijn, jongens zijn stress. Jongens komen later wel wanneer ik ouder ben” Sprak ik mezelf toe ik stapte bruusk door totdat ik een hand op mijn schouder voelde. Geschrokken draaide ik me om. “Hey, hoorde je me niet roepen?” zei een stem, en boos keek ik omhoog. Een stel groene ogen keek me aan. “Jawel. Maar ik negeerde je gewoon. Hoe haal je het in je hoofd om meiden lastig te vallen, en al helemaal als ze net zo oud zijn als je zusje” zei ik boos.
“Ik, ik, ik, sorry” stamelde de jongen. “Ik wilde je niet lastig vallen, wollah echt niet. Maar je tas stond open en je portemonnee viel eruit en ik wilde je ‘m terug geven.” Zei de jongen.
“Oh, ehm, nou dankje.” Gaf ik als weerwoord en ik pakte mijn portemonnee aan.
“Graag gedaan Tasnim”, zei hij met een knipoog. Verbaasd keek ik hem aan. “Hoe wist hij mijn naam?” schoot het door mij heen. Mijn gezicht moest mij vast en zeker verraden hebben, want het leek alsof hij mijn gedachten kon lezen. “Je id-kaart zat in je portemonnee, vandaar dat ik het weet. Sorry, als je liever had gehad dat ik niet had gekeken, maar ik dacht straks is ze weg en dan weet ik niet bij wie ik deze moet afgeven en..”
“Safi*, het is al goed, zei ik lachend”.
“Is het oké als ik met je meeloop? Ik moet ook die kant op toevallig.” Zei de jongen.
“Euhm, shure, oké” was mijn antwoord. “Shit Tasnim, was dat nou wel zo slim?!” zei een stemmetje in mijn hoofd. “Ewa safi, hij loopt alleen maar met me mee, hij gaat me echt niet opeten ofzo” beet ik het stemmetje terug. “Nou, je weet mijn naam, mag ik ook de jouwe weten?” vroeg ik de jongen. “Moussa” zei hij met een glimlach.
“Aangenaam Moussa. Mijn naam ken je al, dus ik neem aan dat ik die niet meer hoef te herhalen of wel?”
“Haha, nee hoeft niet” zei Moussa.
“Hmm, hoeft niet, maar mag wel?” zei ik lachend, waarop Moussa begon te lachen.
“Mag altijd”. Antwoordde hij.
“Oké, mooi, dan is het goed”. Gaf ik als antwoord. Grapjes makend liepen we samen de straat uit totdat we bij een punt aankwamen waarop ieder z’n eigen weg moest gaan. Het klinkt best raar, maar ik wist niets van deze Moussa, wie hij was, of waar hij vandaan kwam, en evenmin wist hij dat van mij. Het enige wat we van elkaar wisten is elkaars naam. En toch kon ik het in deze zeer korte tijd al snel goed met hem vinden. “Is het goed als ik je toevoeg op msn?” onderbrak Moussa onze grappenmakerij. “Euh oké” zei ik, tot mijn eigen verbazing. We wisselden msn’s uit, en ieder vervolgde zijn eigen weg.



* Safi: oké/genoeg