70. I'd rather have a friend here then being alone

Theodoor zat tegen het bed aan met Denn op zijn schoot. Ze hoorde allemaal mensen praten beneden en af en toe iemand histerisch lachen of iemand een gil geven. Beide wisten ze wie de geluiden maakten. Olette was al erg lang beneden en Theodoor en Denn maakten zich er best zorgen om. 'Is dit ooit eerder gebeurd? Voor de zomervakantie?' Denn bleef hem aanstaren. 'Spring maar op mijn schouder voor nee, voor ja spring je op mijn hoofd.' Denn sprong op zijn hoofd. 'Is dit vaak gebeurd?' Denn trok aan zijn haar. 'Ik accepteer dat als een ja.' Zuchtte hij. Ze hoorden dingen breken en iemand de trap op rennen. 'Onder het bed!' Fluisterde hij. Denn sprong onder het bed en de deur zwaaide open. Olette stond in de deuropening en ze sloot als een bezetenen de deur. Ze ging er tegenaan zitten en trok haar benen op. Ze deed haar armen om haar benen heen en verstopte haar gezicht in haar armen. Ze schokte enorm en Theodoor wist niet wat hij moest doen. Denn kroop onder het bed vandaan en rende naar Olette. Hij klom op haar schoot en klom naar boven. Olette werd gedwongen om haar hoofd omhoog te doen en Theodoor schrok toen hij haar gezicht zag. Denn bleef op haar knieën zitten en likte aan haar hand. 'Dat is lief.' Zei ze schoor. Theodoor kroop naar hun toe en ging tegenover Olette zitten. Er zat een snee op haar wang en op haar slaap en ze had een dikke lip. Op haar T-shirt zaten vlekken bloed en haar verbad was eraf. 'Lukt het je om te staan?' Ze knikte en stond op. Ze zakte bijna in maar Theodoor pakte haar nog net vast. 'Wat hebben ze in Merlijns naam met je gedaan?' Ze liepen de badkamer in en hij liet haar op de stoel zitten die hij er had neergelegd. 'Oké dan. Eens kijken wat we eerst gaan doen.' Theodoor keek in de verbanddoos maar Olette stond al op. Ze hield zich vast aan de stoel en rommelde wat in de kastjes. Ze vond een flesje. 'Wat is dat?' Ze ging weer zitten en deed het flesje open. 'Sap van een vuurbloem. Het is erg zeldzaam omdat het genezende krachten heeft. Één druppel lijkt me genoeg.' Ze pakte een bekertje en vulde die voor de helft met water. Ze deed er een druppel in en dronk het op. 'Zo is het makkelijker drinken.' Legde ze uit. De wonden heelde al een beetje maar niet helemaal. 'Waarom neem je niet meer?' Ze trok een sip gezicht. 'Als ik dat doe is het binnen een mum van tijd op, en mijn ouders en Bellatrix kijken graag naar wonden.' Theodoor trok een vies gezicht. 'Sorry dat ik dit ga zeggen, maar jouw ouders zijn ziek in hun hoofd.' Olette knikte. 'Kom, laten we maar weer dat verband op je arm doen.' Olette knikte opnieuw en keek naar haar arm. 'Waarom is het eigenlijk open gegaan?' Olette begon opeens te rillen. 'Wil je dat echt weten?' Vroeg ze. Theodoor knikte langzaam. 'Elke keer dat ik iets verkeerds deed of zoiets pakte Bellatrix haar mes en maakte ze de wond opnieuw open.' Fluisterde ze. Theodoor keek haar ongelovig aan. 'Ik kan niet geloven dat je nog leeft!' Olette hield haar schouders op. 'Ik zei toch dat ik voor mezelf kan zorgen? Ik overleef dit heus wel. Alleen ik vraag me af hoe ik professor Sneep moet uitleggen hoe het komt dat mijn kleren zijn veranderd in as...' 'Je ouders?' Ze knikte. Theodoor pakte een doekje en deepte die op de wonden op haar arm. 'Wil je erover praten?' Olette schudde haar hoofd. Ze keek als een zombie voor zich uit. Hij gaf een zucht en pakte het verband.

Theodoor hielp haar terug de kamer in en liet haar op het bed zitten. 'Wat vroegen ze je?' Olette gaf een zucht. 'Hetzelfde als gister en iets over Harry.' Theodoor fronsde. 'Hoezo over hem?' Olette hield haar langzaam haar schouders op. 'Ik hoop voor je dat ik morgen niet hoef langs te komen met mijn vader en Bellatrix.' Ze keek hem verbaasd aan. 'Hoezo?' 'Als Bellatrix er is doet ze je alleen maar pijn.' Olette lachte. 'Nou en. Mijn ouders doen morgen me zowiezo wel iets aan. En ik heb liever een vriend hier dan alleen hier zijn.' Dit keer keek hij haar verbaasd aan. 'Tenzij jij hier niet wilt zijn. Want dat gebrijp ik ook wel met al dat gedoe hier.' Theodoor lachte. 'Jij bent echt niet normaal.' Olette glimlachte en gaf een zucht. Het bleef even stil. 'Kan ik je een geheim vertellen?' Fluisterde Olette. 'Tuurlijk.' Ze slikte. 'Ik ben doodsbang voor morgen.'

Lalalala!! Ben zooo happy!!! Kudo? Reactie?