*~61~*

61.
Itachi rende half vallend en opstaand op de twee af maar zodra hij aan kwam poefde Madara weg. Madara verscheen een aantal meter verder waar Katsu stond en greep de jongen vast. Een traan gleed langs Katsu’s wang naar beneden en zijn ogen waren wijd open in shock. “Vader?! H-h-het spijt m-me, i-ik w-wou ….. ik wi-wist …. n-niet…..” Hij stotterde en haperde, nog een traan volgde en nog één. Katsu keek naar zijn vader die gebogen of zijn blijkbaar oom zat en trillend heen en weer bewoog. Katsu trok zich los en rende richting zijn vader, maar Madara was hem voor. Hij verscheen voor de jongen en sloeg hem hard zijn buik. Katsu wou kermend in elkaar zakken maar Madara trok hem alweer omhoog bij zijn shirt. Katsu keek hoestend en huilend op in Madara’s ogen. Ogen die hem minachtend aanstaarde. Madara keek kwaad. “Wat denk je dat je van plan bent ?! Je weet wat er gebeurd als je me teleursteld?! Als ik jou was zou ik me maar zorgen gaan maken. Je missie is uitgelopen tot een fatale ramp. Was het zo moeilijk om deze twee mensen uit de weg te ruimen. HE ?! KIJK ME AAN!!!!!!” Madara gooide Katsu op de grond alsof het een stuk vuil was en schopte hem in zijn ribben. De jongen kneep zijn ogen dicht en rolde zich op tot bal. “JIJ VUILE KLOOTZAK !!! BLIJF VAN HEM AF EN ROT OP OF IK VERMOORD JE !!!” Madara keek op naar Itachi die was opgestaan en op hun afliep. Hij gromde en trok Katsu weer omhoog. “Ik heb hier nu geen tijd voor, ik reken later wel met jou af!!” Zijn blik landde op de kermende jongen die hij had opgetild aan zijn kraag. “En ‘jij’, met jou reken ik zo wel af.” Katsu slikte en vanuit zijn ooghoeken zag hij Seiko zitten die totaal niet bewoog en in shock vooruit keek. Hij had bijna zijn eigen tweelingzusje en oom vermoord. Zijn hand gleed naar de ketting om zijn nek en greep hem vast alsof zijn leven er van af hing.

Alles begon te vervagen en in minder dan 5 seconden waren ze terug in de hide out. Beter ze waren in Katsu’s kamer. “Pak je spullen !” Madara’s stem was kill en eng rustig. Een rugzak werd op bed gesmeten, wat zorgde voor het enige geluid in de kamer. “Alles moet daar in passen, ik wacht op je bij de uitgang. Schiet op.” Katsu knikte door zijn tranen heen die geruidsloos over zijn wangen gleden. Madara draaide zich om en liep de kamer uit. Katsu voog zijn tranen aan zijn mouwen af en haalde even diep adem, zijn handen gingen naar de kast met zijn kleding en langzaam begon hij zijn tas in te pakken. Wie weet wat er straks gaat gebeuren. Zijn oom zou ontploffen, dat was zeker, alleen niet hier, niet waar iedereen het kon horen, niet in de Hide out. Na een kleine 10 minuten had hij zijn tas ingepakt en deed hem om, hij trok de deur open en nam meteen een stap terug. Opgelucht haalde Katsu adem toen hij zijn moeder zag staan. “Mam ?” Ayumi had een trieste blik in haar ogen en liep toen op hem af, ze omhelsde hem en liet haar hand door zijn haar gaan. Katsu slikte een aantel keer om de brok in zijn keel wg te krijgen. “Ik wist niet dat je al terug was van je missie. Je vader is gisteren vertrokken, hij zei dat hij een missie had…… alleen.” Een pijnscheut ging door zijn buik toen hij zijn vader weer voor zich zag. Zijn ogen, ze keken triest, vermoeit, onbegrijpend en daarna kwaad en beschermend. “Mam?” “Ja?” Ayumi liet Katsu los om hem aan te kijken. “Ik heb weer een missie” Ayumi keek verbaasd. “Voor hoe lang en met wie?” Een klein zuchtje ontsnapte uit Katsu’s mond. “I-ik weet het niet, maar Madara-sama gaat mee” Haar ogen vernauwde en ze wendde haar hoofd af. “Wees voorzichtig” Katsu knikte lichtjes en een kleine glimlach ontstond op zijn gezicht toen hij twee lippen op zijn voorhoofd voelde. “Sayonara, oka-san” Hij zwaaide en maakte zijn weg richting de uitgang. Onderweg kwam hij Kisame tegen die zijn hand op zijn hoofd legde en hem geluk op zijn missie wensde. Hij knikte en liep toen verder. Katsu liep de hoek om en begon weer te lopen, elke stap bracht hem dichterbij naar de duivel hemzelf, zijn oom Madara Uchiha. En gedachtes over dat hij niet kon ontsnappen maakte hem hopelozer en banger bij elke meter dat hij dichterbij kwam.

“Hnnngg” Het witte licht van de kamer deed pijn aan zijn ogen. “Otouto?! Je bent wakker !!” Sasuke knipperde een paar keer met zijn ogen en slikte. Het bed zakte aan één kant een beetje in en twee paar armen werden om hem heen geslagen. Druppeltjes vielen in zijn nek en gleden naar beneden. Sasuke knipperde nog een keer met zijn ogen en zijn beeld begon langzamerhand steeds scherper te worden. “Nii-san?” Zijn stem was krakerig, en zijn keel was droog. “Ja, Sasuke ik ben hier” Sasuke glimlachte een beetje en bewoog zijn armen omhoog en omhelsde zijn broer voorzichtig terug. “Sasuke-nii-san?!” Sasuke was inmiddels meer rechtop gaan zitten met behulp van Itachi. Zijn buik zat volledig in het verband en bewegen ging moeilijk. Seiko stond in de deuropening en met kleine snelle stappen stond ze naast het bed. Sasuke glimlachte naar haar en omhelsde toen ook. “I-I-Ik dacht d-dat je…….d-dood was.” Er gleden tranen over Seiko’s wangen terwijl ze haar hoofd in Sasuke T-shirt begroef. Sasuke liet zijn hand over haar hoofd gaan en knuffelde haar zachtjes. “Seiko?” Seiko keek op naar Sasuke die naar de man naast hem wees. “Seiko, dit is je vader.” Slikte en staarde naar de man tegenover haar. Hij glimlachte lief en staarde toch even een beetje ongemakkelijk terug. Seiko liet zich weer van het bed afglijden en liep om het bed om totdat ze voor haar ‘vader’ stond. Ze slikte weer even maar omhelsde de jongen man toen. Itachi staarde in shock vooruit, voordat hij zijn armen om het meisje sloeg, zijn dochter. “Seiko.”

Reacties onegai~