10. Letter From Dumbledor

Ginny Weasley

Twee weken gingen voorbij zonder ook maar het kleinste beetje contact met Harry. Ze was wel naar het feestje van Slakhoorn gegaan, maar daar was Harry ook niet.
Het was zaterdagochtend en toen ik eindelijk uit bed was gekomen en vrije tijds kleding aan had gedaan, ging ik naar beneden voor het ontbijt. Vandaag mochten we naar Zweinsveld. Ik liep rustig door de gangen van Hogwarts en genoot van de rust die overal hing.
Bij een raam bleef ik even staan. De zon scheen erdoorheen waardoor een stuk van de vloer een gele gloed kreeg. De zon scheen ook op het meer en liet het prachtig schitteren terwijl de bomen onder een licht briesje hun blaadjes lieten dwarrelen in de wind. 'Prachtig hè?' hoorde ik opeens achter me. Verschrikt keek ik om. 'Professor Perkamentus,' zei ik verbaasd. 'Juffrouw Wemel,' zei hij ook mijn naam. Normaal liep hij niet zoveel door de gangen, of in ieder geval, niet zover ik wist, dus het was best raar om hem opeens tegen te komen. 'Ik wilde u vragen of u dit aan meneer Potter zou willen geven,' vertelde hij terwijl hij een klein rolletje perkament met Harry's naam uit zijn mouw haalde. 'Ja, ja natuurlijk, meneer. Ik zie Harry waarschijnlijk bij het ontbijt.' 'Mooi zo, mooi zo. Oh en juffrouw Wemel, liefde is soms dichterbij dan u denk,' zei hij glimlachend. 'Professor?' vroeg ik onbegrijpend, denkend dat hij het over Daan had. 'De heer Potter heeft momenteel veel aan zijn hoofd, als hij alles weer, hoe zal ik het zeggen, op een rijtje heeft, zal hij wel beseffen dat u een zeer charmante jonge dame bent.' Hij knipoogde nog even naar me. 'Een fijne dag nog in Zweinsveld,' hoorde ik terwijl hij de gang al bijna uit was.
Ik bleef verbaasd staren naar de hoek waar hij net om egaan was, had Perkamentus me nou net liefdesadvies gegeven? Grinnikend liep ik verder.
In de Grote Zaal zag ik Hermelien, Ron en Harry. Hermelien keek boos naar Harry dus het zou wel weer over dat boek gaan. Zuchtend lip ik naar ze toe. 'Hé Harry, dit moest ik je geven,' legde ik hem uit toen ik het rolletje gaf. Hij keek betekenisvol naar Hermelien en Ron en hoewel ik graag wilde weten waar het over ging, besloot ik dat Ron me dan toch alleen maar af zou snauwen. 'Bedank Ginny,' murmelde Harry nog maar hij was helemaal verdiepd in het briefje. 'Maandagavond!' riep hij blij uit.
Toen leek hij te beseffen dat ik er ook nog was. 'Ga je met ons mee naar Zweinsveld, Ginny?' vroeg hij en ik dacht een beetje bloed naar zijn wangen te zien stijgen. Ik kon mezelf nu wel tegen m'n hoofd slaan. 'Nee sorry, ik ga al met Daan -misschien zie ik jullie daar,' zei ik nog. Darna wilde ik zo snel mogelijk weg. Ik ging een paar meter verderop zitten en begon met mijn hand tegen mijn hoofd een cracker te eten.