Proloog.

Op weg naar mijn nieuwe huis zit ik in de auto. Het is kleiner en vast niet zo luxe als mijn oude huis. Het begon allemaal zo: Mijn vader verkocht al jarenlang fietsen. Het was de enige goede fietsenwinkel in de buurt. Dus er gingen veel mensen naartoe en we verdienden veel geld. Tot er op een dag nog een fietsenwinkel in de buurt kwam. Mijn vader en ik zagen er toen nog niet het probleem van, maar even later kwamen de schulden hard aan. Die nieuwe fietsenwinkel verkocht alles veel goedkoper. We kwamen er telaat achter en we konden al gauw geen goedkopere fietsen verkopen, vooral niet door de schulden. Mijn vader was kapot. Zijn jarenlange baan, wat meer een hobby was geworden, kon hij wel vergeten. We sloten de zaak en de enige baan die mijn vader aan kon nemen was aan de andere kant van Nederland. Op zich zit ik er niet zo mee. Vriendinnen had ik toch niet echt. De meiden daar vonden me maar stilletjes en saai. Vind je het gek?! Ik heb mijn moeder nooit gekend. Nooit. Ze heeft me gewoon verlaten. Ze heeft me in de steek gelaten. Het enige wat ik van haar heb ik een envelop. Ik heb het nog nooit geopend. Er zou vast alleen maar gezeur in staan. En daar heb ik dus echt geen zin in. Vooral nu niet. Ik keek naar buiten. Het was niet aan het regenen, maar de lucht was grijs en zou vast met regen uitbarsten. Ik dacht na. Hoe zou het zijn op mijn nieuwe school? Hoe zouden die mensen zijn? Zou ik nu eindelijk wel vriendinnen krijgen? Of blijf ik weer zo eenzaam? Ik wist het niet. Op geen één vraag weet ik een antwoord. Ik ben benieuwd hoelang het nog rijden is. Ik heb het gevoel dat ik al dagen aan het reizen ben. ‘Pap, hoelang is het nog?’ Mijn vader draait zich om. ‘Zeker nog een half uurtje, schat.’ Ik zucht. Waarom moest die stomme fietsenwinkel ons geluk afnemen? Het is niet eerlijk! Gewoon niet eerlijk! Ik keek weer naar buiten. Nu regende het wel, en niet zo zachtjes ook. Ik was best zenuwachtig. Daar ging ik dan, op weg naar mijn nieuwe leven, eh, ik bedoel huis.