23.

Tijdens het rennen kon ik denken. Ik kon alle frustratie van de verhuizing die ik in me had eruit gooien en kwam langzaam tot rust. Ik zou die keuze moeten maken. Wil ik in Gleeclub? Wil ik in de club en meteen een van de minst populaire mensen op school worden? Of wil ik het niet en laat ik de mensen zakken die wel eens mijn beste vrienden konden worden. Ik had geen idee en de frustratie kwam weer omhoog. Ik knarste even met mijn tanden en duwde mezelf nog harder vooruit. Langzaamaan begon ik te hijgen, maar ik gaf er niets om. Ik ging niet terug voordat ik een besluit genomen had. De schemering begon en de maan kwam op. Ik keek er heel even naar en rende toen door, de hoek om. Een oude man kwam met zijn hondje me tegemoet, maar ik zag het te laat en knalde bijna tegen hem op. Vlug sprong ik langs hem af, de leuning van een bankje over en met een salto kwam ik weer terecht op de grond. Ik rende door. Zo, dat ik na al die jaren nog zo lenig was! Toen ik klein was had ik op turnen gezeten, tot ik op een keer mijn enkel gebroken had. Ik mocht niet meer verder en was er toen kapot van en heb verder nooit meer wat eraan gedaan. Ik zou een ultieme cheerleader maken. Wacht eens. Met een ruk bleef ik stil staan. Wat als ik bij het cheerleader team ging én bij Gleeclub? Dat zou mijn populariteit een hele hoop omhoog gooien. Misschien kon ik ervoor zorgen dat ze stopten met het pesten van de Gleeclub, dat die populairder werden en uiteindelijk iedereen met respect behandeld werd. Wat als ik dáár eens voor kon zorgen! Met een kleine grijns begon ik weer te rennen, in een cours terug naar huis. Ik wist nu precies wat ik ging doen.