Tweeënzeventig|•|

‘Het stinkt hier.’ Mompelde ik toen we het huis in kwamen. Er liep net een gespierde jongen het huis uit en Edward stond aan de voorkant van het huis. Hij zag er nog steeds zo gebroken uit als altijd. ‘Wie is dat?’ ‘Dat is Jacob.’ Antwoorde Bella. Een weerwolf. Jasper was al naar boven gevlucht. Ik zuchtte. ‘Heb je nog wat nodig Bells?’ ‘Mag ik een glas water?’ Ik knikte en liep naar de keuken en schonk snel water in. Bella probeerde rechtop te komen. Ik zette het glas neer en tilde haar rechtop waarna ik het glas pakte en aan haar gaf. Ze glimlachte dankbaar naar me en dronk voorzichtig het glas leeg. Daarna zakte ze weer een beetje onderuit. ‘Hoor jij wat ze zeggen?’ vroeg ze toen ze het glas terug gaf. Ik knikte. ‘Natuurlijk, ik hoor de snelweg hiervandaan ook.’ Ze bleef me aan kijken. ‘Ik geef mensen graag hun privacy in gesprekken, sorry.’ Ze knikte en ik bracht het glas naar de keuken. Jacob kwam binnen lopen zodra ik de trap op liep. Hij keek me kort aan en liep daarna naar Bella toe. Ik liep meteen door naar mijn kamer en vond Jasper weer op het bed met hetzelfde boek in zijn hand. Ik trok het boek uit zijn hand en legde die op het nachtkastje waarna ik hem op het bed duwde en ik naast hem ging liggen. ‘We hadden al getrouwd kunnen zijn.’ Zuchtte ik. Jasper leunde op een arm en keek me aan. Hij streek met zijn andere hand een pluk haar uit mijn gezicht. ‘Geduld, wachten word beloond.’ Ik glimlachte. ‘Gelukkig wel.’ Hij ging weer liggen en ik legde mijn hoofd op zijn borst. ‘En? Halen mijn gevoelens Bella’s pijn bij jou weg?’ Hij drukte een kus op mijn voorhoofd. ‘Gedeeltelijk.’