3

Ik had nog rondgekeken. Het gebeurde wel vaker dat enkele jongeren zich bezighielden met het verplaatsen van fietsen, gewoon om mensen te irriteren. Maar nergens had ik de fiets zien staan. Ik was gearriveerd en zocht de huissleutel. Ik ging het rijtje vakjes af in mijn tasje en ergens in het midden zat het ding verstopt; tussen een pakje kauwgum en een notitieboekje. Ik opende de deur en nam de trap. Oh, wat was ik sportief. Ik hoopte dat Emely haar spullen had opgeruimd en de tafel had gedekt. Ik klopte aan. Geen idee waar dat voor nodig was, want ik begeleidde mezelf zonder nadenken naar de kamer. Emely had inderdaad haar spullen opgeruimd en de tafel gedekt. De verse fruitsap was ook aanwezig. "Good job, popje," knipoogde ik. Emely keek me aan en rolde met haar pupillen. Ze haatte het als ik bijnamen of troetelwoordjes voor haar gebruikte, en dat wist ik. Maar evengoed als mij wist Emely dat ik hield van plagen. Emely liep nog rond in haar nachtkledij en haar blonde haar zag er eerlijkgezegd uit als een struisvogelnest. Ik grinnikte bij de gedachte. "So, what's on the list for today?" vroeg Emely met haar gefaald Engels accent. Terwijl ik plaats nam aan tafel en een croissantje op mijn bord lag, hief ik mijn schouders op als antwoord. Ik schudde voor ons beide wat fruitsap in en bedacht me wat we konden doen. "Weet jij iets?" Emely schudde haar hoofd. "Hm!" kreunde ik met mijn mond vol brood. "Weet je wat er is gebeurd?" Emely's ogen werden groter van nieuwsgierigheid. "Mijn fiets is gestolen!" Emely toonde geen ernstige of verbaasde blik. Ze schoot in de lach. "Jouw roestbak?" grinnikte ze. "Ik snap er eerlijkgezegd ook niet veel van.. Het heeft echt geen zin om het aan te geven bij de politie." Emely schoot opnieuw in de lach. "Dan neem je een foto mee, en vertel je hen dat je je schatje kwijt bent!" Eigenlijk lachtte ze te hard, want zo grappig vond ik de grap niet. Maar toch kon ik me niet inhouden. Emely ging door met grappen. "Wie hem vind ontvangt een bonus van 200 euri!", immiteerde ze me. "Haha, de zwerver die mijn fiets heeft zou blij zijn!" reageerde ik. Met haar mond vol knikte en lachte ze tegelijk. "Misschien kunnen we vandaag een nieuwe fiets voor je gaan kopen?" stelde Emely voor. Ik schudde mijn hoofd. "Poepje, ik ga volgende keer gewoon te voet naar de bakker. Ik kan beter sparen voor een fatsoenlijke auto." Ik had al meteen spijt dat ik poepje gebruikte, want Emely keek niet blij en het paste gewoon weg niet in de zin. "Jouw ouders zullen vast wel wat investeren. Je hebt echt geluk, jij!" Misschien had ze gelijk, maar mijn ouders wouden nooit investeren als ik zelf niet meer betaalde als de helft. "Wat voor auto wil je eigenlijk?" vroeg Emely ze zich af. "Geen idee." Ik zag haar denken en ideeën krijgen. "Ga je trouwens voor tweedehands?" Ik dacht na. "Liefst niet, ik vind nieuw leuker. Maar het zal wel moeten." "Mijn oom heeft een zaak met ocasi wagens.. misschien kun je langs gaan." Ik knikte. "Maar het is niet omdat mijn fiets gestolen is, dat ik een auto ga kopen." Emely schoot weer in een lachbui. "Wij dwarrelen zó van het onderwerp af hé!"