Chapter one|part one|Breaking Dawn

Ik heb het koud en krul me op. Het stroeve oude laken werkt niet mee en glijd langzaam van me af. Ik hoop dat ik voor altijd kan blijven liggen. Maar dat kan niet. Want vandaag is de boete. Het is wel werkelijk een boete want de prijs die je betaalt voor de opstand zijn je kinderen. Mijn ouders wilde het maar niet geloven. Schandalig vonden ze het toen alles uitgelegd werd op tv. Vanaf dit jaar zal er ieder jaar rond dezelfde tijd een Hongerspelen zijn. Vanaf dit jaar zullen er ieder jaar drieëntwintig tributen sterven en één winnen. Iedereen die uit het Capitool komt lijkt helemaal in zijn nopjes te zijn. Want zij hoeven niet mee te doen. Zij kunnen gewoon toekijken, als vermaak. Wat is het leven oneerlijk.
Met beidde handen trek ik mezelf op en kijk ik in het rond. Mijn ouders liggen dicht tegen elkaar. Mijn moeder heeft een verwrongen blik op haar gezicht. Ze is vast bang. Bang dat ze meteen haar kinderen al zal verliezen. In het bed naast me ligt mijn broer Ethan zachtjes te snurken. Hij lijkt niet echt bang te zijn. Logisch hij is al achttien dit zal zijn eerste en laatste keer zijn. Hij zal niet bang hoeven zijn. Maar ik zal nog drie keer in de pot gaan vanaf nu.
Met beidde handen duw ik mezelf op en het laatste stukje deken glijdt van me af. Ik gooi het terug op bed en bedenk dan dat mama graag alles netjes wil houden in ons kleine huis. Ik maak het bed weer op en trek daarna wat simpele kleding aan. Een broek en een wit T-shirt samen met een paar zacht leren laarzen zijn alles wat ik nodig heb. Bovendien hoef ik vandaag ook niet te werken dus laat ik mijn tas met een fles water en een pakje voorverpakt fruit liggen. Echt bijzonder werk heb ik niet als je het jagen tussendoor niet meetelt. Ik werk voor een wat oudere man die een boerderij beheert. Omdat mijn ouders hem goed kennen mocht ik daar gaan werken. Ik jaag voor hun en kook samen met Zarina, de vrouw van Max de boer. De rest van het vlees ruil ik of hou ik. Slecht hebben we het niet mijn broer werkt ook maar dan richting het bos waar al het andere vee wordt gehouden. Hij werkt niet als enige bij dat bedrijf.
Ik loop door de stille stad iedereen slaapt uit of heeft geen zin om op deze zwarte dag de luiken te openen. Groot gelijk want voor sommige betekent dit de dood.
Ik besluit langs te gaan bij Lively mijn enige vriendin. Ik praat tenslotte niet echt graag met onbekende. Ik klop op de deur en een paar tellen laten opent haar moeder de deur.
'Is Lively ook thuis?' vraag ik op een beleefde toon. Lively's moeder is nogal netjes opgevoed.
'Natuurlijk, ze heeft zich al klaar gemaakt. Ik roep haar wel even.' vervolgens gilt ze op een hoge toon om Lively. Ook ij staat snel voor de deur.
'Ga je mee?' vraag ik.
'Ja graag,'
en we lopen richting het plein.