O44

Susan Ann Brooks

‘Suus?’
Ik lig op mijn bed en word volledig meegesleept door het spannende boek dat ik aan het lezen ben. Al sinds ik kan lezen, verslind ik boeken, maar in mijn tijd op Zweinstein heb ik hier erg weinig tijd voor gehad. Sinds ik op Zweinstein zit, heb ik niet veel boeken meer gelezen, in ieder geval geen boeken die ik wilde lezen. Maar gisteravond vond ik in mijn hutkoffer ineens het boek dat ik toch maar mee had genomen, in de hoop hier toch aan toe te komen. Al vanaf de eerste letter werd ik meegesleept in het verhaal en ik ben alleen gestopt met lezen omdat Lily begon te klagen over het lampje bij mijn bed dat er blijkbaar voor zorgde dat ze niet kon slapen.
‘Suhuus!’
Geïrriteerd kijk ik op van het boek en zie dat Lily in de deuropening van onze slaapzaal staat en me ongeduldig aankijkt. ‘Severus staat buiten de leerlingenkamer op je te wachten. Hij zei dat het dringend was.’
Verbaasd kijk ik haar aan. ‘Zei hij nog meer?’
‘Nee, maar hij keek zo wanhopig dat ik niet doorvroeg.’
Severus die wanhopig was? En dan aan Lily vraagt of ze mij wil halen? Dit moet wel ernstig zijn. Snel ga ik op zoek naar het stukje perkament dat ik van een oud verslag voor Toverdranken heb gescheurd om bij te houden waar ik ben gebleven met lezen. Uiteindelijk blijkt het op mijn buik te liggen en snel leg ik mijn boek opzij en ga rechtop zitten om mijn haar iets te fatsoeneren.
‘Oh ja, voor hem wel.’ Mompelt Lily en zucht even waarna ze de kamer uitloopt. Ze had de hele ochtend gezeurd dat ik mee naar buiten moest komen, maar toen ik na de lunch weer naar boven was verdwenen, had ze het opgegeven. Natuurlijk had ik ook buiten kunnen zitten met mijn boek, maar ik heb het gevoel dat Lily, James en Sirius me dan van het lezen af hadden gehouden.
Terwijl ik naar het portret loop, bedenk ik me wat er zo dringend zou kunnen zijn. Ik had mijn pogingen hem te bereiken al opgegeven en ik dacht eigenlijk dat ons vorige gesprek, tegen mijn wil, ook ons laatste zou zijn. Tenzij ik me ineens zou bedenken en Sirius zou laten vallen. Wat ik ook zeker wel overwogen heb, Severus is erg belangrijk voor me.

Als het portret openzwaait zie ik dat Severus een eindje verder met zijn rug naar me toe staat. Hij draait zich om en ik zie dat hij inderdaad nogal wanhopig lijkt.
‘Wat is er aan de hand?’ Bezorgd bestudeer ik zijn gezicht.
‘Er is iets gebeurd.’


---

Jajaja, ik ben eigenlijk stiekem al een week terug, maar Ik had het echt heel druk vorige week.Ghehe...