Chapter two. Irritation, magic, and lots of red hair. 2.5

Het geluid van mijn wekker haalde me uit mijn droom en zette me terug in de realiteit. Ik zuchtte even, het was nog maar zeven uur ’s ochtends, maar toch moest ik opstaan. Gelukkig was het na deze dag weekend en was ik voor twee dagen van school verlost. Toch was ik niet helemaal blij bij het vooruitzicht van het weekend, aangezien ik mijn afspraak met Fred en George na zou moeten komen. Gelukkig had ik nog een dag om me er mentaal op voor te bereiden. Met een zucht sloeg ik mijn deken van me af en stapte onder de douche. Na lekker gedoucht te hebben en me klaar te hebben gemaakt, zag ik dat de anderen net wakker geworden waren. Ik bedacht me dat ik nu alle kans had om mijn brief te kunnen versturen zonder uitleg te moeten geven, zonder dat er iemand in de buurt was.
‘Jongens, ik ben even naar de uilenvleugel. Ik moet even een brief sturen naar mijn moeder. Zie ik jullie bij het ontbijt?’
Ik hoorde instemmend gemompel, dus ik nam aan dat het oké was. Met een brief leeg perkament en een envelop liep ik op weg naar de uilenvliegel. Eenmaal daar aangekomen liet ik mezelf vallen op de grond en keek peinzend naar het lege perkament.

Moeder,

Het gaat erg goed met de opdracht. Ik ben al geaccepteerd in de groep en zelfs Potters vrienden doen vriendelijk. Ik heb deelgenomen aan de try-outs voor de zwerkbal competitie dit jaar, en vreemd genoeg ben ik terecht gekomen in het team. Ook Potter zit in het team, dus ik denk dat ik zo toenadering kan zoeken tot hun groepje. Ik houd u op de hoogte.

Liefs,
June Willow Blake.

Snel, voordat iemand me kon zien, stopte ik de brief in een envelop en schreef mijn moeders naam erop. Ik stond op en liep naar de open ‘ramen’, zoekend naar mijn uil.
‘Nayla!’ riep ik, hopend dat ze op mijn stemgeluid af zou komen.
Gefladder weerklonk en een prachtige goudkleurige sneeuwuil kwam mijn kant op vliegen. Braaf landde ze op mijn arm en keek me nieuwsgierig aan, met haar prachtige hazelnootbruine ogen. Liefkozend liet ik mijn vingers over haar veren glijden. Ik hield van deze uil. Ik kon niet begrijpen waarom ik hiervoor een kat had gehad, uilen waren veel meer mijn ding. Ik gaf Nayla een speciaal uilensnoepje, die ze vrolijk opsmikkelde, en stopte de brief in haar bekje.
‘Adelaide Juliette Blake, Blake Manor,’ zei ik duidelijk.
De uil leek het meteen te begrijpen en vloog weg, met de brief stevig in haar bek geklemd. Ik keek even op mijn horloge en besefte dat ik redelijk laat was. Met een snelle looppas liep ik naar de grote zaal toe, hopend dat ik nog wat ontbijt zou kunnen krijgen. Eenmaal daar aangekomen, zat de zaal al helemaal vol. Iedereen zat al rustig te eten, ik was dus echt laat. Wanneer ik even rondkeek, zag ik dat er naast Ron Weasley nog een plekje vrij was. Meteen liep ik erheen en liet me op het lege plekje vallen. Ron keek me even verbaasd aan, maar glimlachte toch.
‘Goedemorgen, Ron!’ glimlachte ik naar hem.
Potter en Granger keken me verbaasd aan, Granger leek zelfs wel jaloers te zijn, dus ik besloot me even voor te stellen. Aangezien ik hen wel kende, maar zij mij nog niet.
‘Hoi, ik ben Evanthe James,’ glimlachte ik naar ze.
Harry glimlachte even, ‘Jij bent de nieuwe Jager van het zwerkbalteam toch? Gefeliciteerd met je plaats in het team. Ik heb het even bekeken, en ik moet zeggen dat jij echt steengoed bent. Ik ben blij dat jij in het team zit, zo winnen we de cup zeker wel! Ik ben Harry Potter trouwens.’
‘Oh wauw, dankjewel. En jij bent de zoeker toch? Ik heb je nooit zien spelen, maar ik heb gehoord dat je echt heel erg goed bent!’ glimlachte ik terug.
Even vleien kon geen kwaad. En kennelijk werkte het ook nog, aangezien hij even trots glimlachte. Hij leek me wel te mogen, dat was in ieder geval een vooruitgang.
‘Ik ben Hermione Granger, aangenaam! Leuk dat er eindelijk eens een meisje bij ons zit, begrijp me niet verkeerd, maar een meisje om je heen is soms ook leuk,’ glimlachte ze.
‘Edan vo’ et pliment,’ mompelde Ron met een volle mond.
Ik begon te schaterlachen, waarna Ron zo rood werd als een biet. Ik grijnsde even naar hem en op een rap tempo begon hij zijn mond leeg te eten. Hermione keek hem even walgend aan, aangezien er allerlei eten in het rond vloog door zijn haastige eetgedrag, wat me nog meer liet grijnzen.
‘Bedankt voor het compliment,’ herhaalde Ron, deze keer met een lege mond.
Met een grijns begon ik allerlei eten op mijn bord te scheppen. Ron keek even naar de grote berg eten op mijn bord, en begon te grijnzen.
‘Eindelijk iemand met een goede eetlust!’
Ik glimlachte even naar hem en begon te eten. Ik had vreselijke honger, dus ik schrokte alles naar binnen.

‘Iemand heeft honger,’ zei een bekende stem verbaasd, terwijl hij geschokt keek naar al het eten wat ik naar binnen werkte.
‘Rot op, Malfoy. Je verpest mijn eetlust,’ mompelde ik.
‘Ben je zo verliefd op me dat je niet meer kunt eten? Romantisch,’ grijnsde hij.
‘Oh, nee toch. Ik hoopte nog zo dat ik het kon verbergen. Maar goed, als je er toch al achter was, kan ik je nu net zo goed zoenen.’
Ik hoorde een paar verbaasde kreten naast me en ik voelde de blikken van de hele tafel gewoon op me branden. Malfoy keek een moment verbaasd, maar grijnsde toen en bracht zijn hoofd naar het mijne. Wanneer hij eenmaal dichtbij genoeg was, boog ik me naar voren en haalde mijn glas melk achter mijn rug vandaan. Grijnzend liet ik mijn melk over zijn hoofd heen vallen. Zijn ogen sperden ineens wagenwijd open en een woeste blik verscheen in zijn ogen.
‘Misschien moet jij eens beter op je opmerkingen letten, Malfoy,’ fluisterde ik grijnzend.
Stampvoetend liep hij weg, wat er belachelijk uitzag. Zijn haren plakten aan zijn gezicht en zijn shirt was doorweekt. Ook hing er nu nog eens een melkgeur om hem heen, wat hem ook niet bepaald aantrekkelijker maakte. Een gejuich steeg op van de Gryffindor tafel, zelfs sommige mensen van andere afdelingen, op Slytherin na natuurlijk, zaten ook te lachen.
‘WICKED,’ hoorde ik twee stemmen tegelijkertijd roepen.
Ik keek op, al wist ik al wie dit waren, en zag Fred en George grijnzend hun duim opsteken.
‘Wauw, Eve, dat was het coolste dat ik ooit gezien heb,’ grijnsde Ron.
‘Serieus, is Malfoy nou serieus voor schut gezet voor de hele school? Oké Eve, jij bent mijn held,’ glimlachte Harry naar me.
Ik grijnsde even en vervolgde aan mijn eten.
‘Hey Eve, heb je zin om morgen met ons mee te gaan naar Zweinsveld?’ vroeg Harry glimlachend.
Overdonderd dat ik zo snel was toegelaten tot hun “groepje”, keek ik ze aan. Ik stond net op het punt om ja te zeggen, tot ik me bedacht dat ik morgen geen tijd had.
‘Ik zou heel graag willen, maar ik kan niet. Ik zit vast aan Ron zijn broers,’ zuchtte ik.
Ron keek me even meelevend aan, waarna ik protesterende kreten van naast me hoorde. Ik keek Fred en George uitdagend aan, waarna Fred grijnzend zijn wenkbrauw ophaalde.
‘Jammer. Maar er zijn nog kansen genoeg om leuke dingen te doen. Zoals bij Toverdranken enzo!’ grijnsde Ron.
Ik glimlachte even, toen ik me bedacht dat ik nu al dichterbij ze gekomen was. Harry Potter wilde bevriend met me raken, dit was de beste kans ooit. Deze opdracht zou zo gemakkelijk worden.