-XXVI-

Ik dacht ernstig na. Ik moest hoe dan ook een plan zien te vinden waardoor de dorpelingen niet meer naar mij, de prinses zouden zoeken.
Maar Ewout had gezegd dat ze niet zouden stoppen met zoeken tot dat ze de echte prinses gevonden hebben.
'Er zit maar 1 ding op.' zuchtte ik.
'Wat bedoel je?' vroeg Ewout.
'Als ze een prinses willen, kunnen ze er eentje krijgen.'
Ewout schrok. 'Wat ben je nu weer van plan?'
'Kijk, straks ga ik Myrthe gaan verwittigen, en dan gaat zij door voor de prinses. Ik en Myrthe zullen dan samen worden verbannen. Omdat jij zult zeggen dat ik haar verborgen hield. Waar we ook terecht komen, ik en Myrthe redden het wel.'
'Waar slaat dat nou op?' zei Ewout woedend. 'Jullie daar jullie weg vinden?' 'Vergeet dat maar!' zei hij.
'Het zou best wel nog kunnen lukken hoor.' probeerde ik.
'Nee. Ik ga met haar mee.' 'Als iemand van ons 2 het beste zijn weg weet hier beneden, dan ben ik het wel.' zei hij rustig.
Ik knikte en keek Ewout hoopvol aan.
Ewout drukte me meteen tegen zijn borstkas aan.
'Het zal wel lukken, geloof me. Alles komt goed.'
Ik riep mijn rugzak van de grond op en deed hem om. Daarna stapte ik naar Myrthe's huis. Zonder na te denken drukte ik op de deurbel. Wanneer de deur open ging, zag ik mijn fout.
'Elena!' zei Myrthe geschrokken. 'Waar zat jij heel de tijd?' 'Je bent net van de aardbol verdwenen!'
Ik stotterde, en had helemaal niet nagedacht over hoe ik dit ging vertellen. 'Ehem.. Myrthe, mag ik eerst binnenkomen? Ik heb je heel wat te vertellen.'
'Tuurlijk, tuurlijk, kom binnen!' zei Myrthe.
Ik vertelde haar alles. Alles wat ik tot nu toe van het wereldje hieronder wist. Ik zei dat ik haar hulp nodig had. Maar ik zag dat ze nog niet helemaal overtuigd was. Maar wanneer ik zei dat ze een echte prinses voor 1 dag mocht zijn, deed ze mee.
We spraken een uur af, en toen vertrok ik naar huis. Ik wou mijn vader niet spreken, anders zou hij lastige vragen beginnen stellen.
En met pijn in mijn hart schreef ik dit briefje:

'Liefste Allerliefste papa,
Ik weet dat ik al een tijdje niet meer van me heb laten horen.
Maar je moet weten dat alles goed gaat met me.
Maar ik moet iets doen. En het kan zijn dat dit het laatste is wat je van me hoort.
Onthoud dat ik voor altijd jouw kleine Elena zal blijven papa.
Ik hou van je.
Je dochter.'

Ik legde het briefje op de keukentafel, en haastte me dan terug naar Ewout.
Let the battle begin.