Negentien ¤ 2003

Boos schopte ik een steentje weg. Ik vermoord iedereen. Maes en Violet zijn dood door mij. Ik zakte op de grond tegen een boom aan en liet de tranen weer lopen. Ik ben veels te zwak geworden in die laatste week, ik wist dat vrienden slecht voor me waren. Ze lieten me inzien hoe slecht mijn leven is. Dat ik maar een klein kind ben wat niets meer kan dan rennen en huilen. ‘Dat is niet waar.’ Ik keek niet eens meer op, ik wist allang wie er in de boom boven mij zat, daar zat hij een kwartier geleden ook al. Hij zuchtte en kwam naar beneden. ‘Je vermoord niemand, ze deden het voor jou.’ Zei hij terwijl hij mijn tranen weg veegde. Hij trok me naar hem toe en omhelsde me. ‘Door mij kunnen jullie allemaal dood gaan.’ Edward schudde zijn hoofd. ‘Carlisle en Aro zijn vrienden, Aro zal ons niets toen, dat gaat ten koste van zijn vriend.’ Met grote ogen keek ik hem aan. ‘Carlisle zegt niets tegen hem, ze hebben nauwelijks contact. Opgelucht knikte ik. ‘Kom, dan gaan we terug. Carlisle maakt zich zorgen over je, hij wil niet dat je jezelf iets aandoet.’ Ik zuchtte. Ik had nooit vrienden moeten maken, ze geven teveel om je. Edward zuchtte en liet me los. Toen ik niet mee liep tilde hij me op. Ik zuchtte hard en hoorbaar. Waarom ben ik in deze wereld beland? Waarom had ik geen lieve zorgelijke ouders die van me hielden en mij niet in de steek lieten. Waarom is het leven zo moeilijk?