Zeventien ¤ 2003

Negen minuten gingen voorbij, en Emmett vond het niet fijn dat ik alles van hem wist, dankzij Carlisle. ‘Wanneer ben ik getransformeerd?’ Ik zuchtte en staarde hem emotieloos aan. ‘In 1935, stop je nu met vragen? Je irriteert me.’ Hij gromde zacht naar me en ging naast Rosalie zitten. De laatste minuut ging voorbij en Carlisle kwam aanrijden in zijn zwarte Mercedes. Toen hij de woonkamer in kwam lopen sprong ik op. ‘Carlisle!’ Vrolijk omhelsde ik hem terwijl hij mij met verbazing terug omhelsde. ‘Catharina?’ Ik grinnikte en liet hem los. ‘In levende lijven, gelukkig.’ Hij glimlachte naar me. ‘Niet verwacht hè? Ik ontsnap tegenwoordig gelukkig net op tijd, een keer ging het bijna mis.’ Zijn glimlach betrok en hij knikte. ‘Ze hebben het nog steeds niet opgegeven.’ Mompelde hij zacht. Ik schudde mijn hoofd. ‘Dat zijn ze niet van plan totdat ik dood ben.’ Vertelde ik zuchtend en ik ging weer op de bank zitten. Hij schudde licht zijn hoofd, als teken van teleurstelling. Ik haalde mijn schouders op. ‘Als ze het niet gaan opgeven binnen nu en een jaar dan is mijn lot al verzegeld.’ Geschrokken keek Carlisle me aan, net zoals de rest. Hij kwam naast me zitten en keek me aan. ‘Catharina, je moet niet opgeven. Dat had je vader niet gewild.’ Een koude rilling gleed over mijn lichaam als ik dacht aan Maes die teleurgesteld in me was. Een traan rolde over mijn wang. Ik veegde de traan snel weg en schudde mijn hoofd. ‘Carlisle, ik ben kapot.’ Die drie woordjes deden me inzien hoe ik me echt voelde. Gebroken, moe en bang. Bang voor de dood. Carlisle keek me verdrietig aan. Ik haalde mijn hand door mijn haar en staarde naar de bank. Ik kon de tranen niet meer vasthouden en liet ze gaan. Carlisle legde zijn hand op mijn schouder maar ik schudde hem eraf en stond op. ‘Ik ga even een stukje lopen.’ Mijn stem was gebroken. Ik liep naar de achterdeur en opende die waarna ik naar buiten liep, wetend dat ik nagestaard werd. Dit was het dan. Ik was mijn vechterskant verloren, iets wat nooit had mogen gebeuren. Ik wil niet zwak zijn, ik wil blijven vechten, ik wil Maes terug.