Chapter eleven

Ik stond voor de klok en hoe hard ik trok aan de knop hij ging niet open. Kom op dacht ik bij mezelf. Mijn hand gloeide en de pijn droop er vanaf. Geschrokken keek ik naar mijn hand. Het was vuurrood en er was al een beetje een gouden schijn te zien. Wat ben je daar aan het doen sprak de butler tegen mij en natuurlijk was hij meteen dat kreng gaan halen. Komaan rot kast ga open, maar hoe hard ik trok het lukte niet. Wanneer ik knipperde met mijn ogen zat ik gewoon terug naast Peter. Hij kijkt me aan met een glimlach. Ik weet echt niet wat te zeggen tegen hem. Het is raar, oke. Met pijn in mijn hart stond ik op. ‘Het spijt me Peter.’ Zei ik stil, maar net zo hard dat hij me gehoord had. Ik ben een geit, ik weet het. Hoe kon ik hem daar alleen laten zitten. Hij was me komen halen, in het bos. Hij had gezegd dat hij van me hield. En ik was gewoon gaan lopen. Hij heeft niks aan mij, ik zit de hele tijd in gedachten en daarna ga ik gewoon weg. Een koude bries dwarrelde door mijn haren. Het deed even goed om gewoon door het noorden van Engeland te wandelen. Maar ik heb geen thuis meer hier. Ik kan niet naar de andere kant want daar is het nog bezig. Ik kon met Peter meegaan, maar ik ben.. en boos sla ik op mijn hoofd. Achterlijke trut die je bent Cherly. ‘Cherly, wacht alsjeblieft.’ Hoor ik achter mij. ‘Peter.’ Was het enige wat ik kon zeggen. ‘Kom mee naar professor Kirkie, en zeg geen nee, je moet wel.’ Verbrijzeld knikte ik en nam zijn hand vast en al snel kwamen we weer bij een groot kasteel aan. Dit zag er wel iets leuker uit dan die van mijn overgrootmoeder. Meid wat ben je aan het doen en ik heb het nog niet goed gehoord of die dergelijke feeks staat voor mijn neus. Hoe kom je hier boven en argwanend kijkt ze me aan. Snel verstop ik de staf achter mijn rug. Wat je daar ook hebt geef hier! Bulderde ze weer. Net of ze niks fatsoenlijks kon zeggen nee ze moet het altijd naar me schreeuwen. Hier! Riep ze weer. En haar looprekje komt telkens meer mijn kant uit en wanneer ik de butler naar de andere gang zie lopen om mij langs achter te kunnen vastgrijpen is het welletjes geweest. Naar Narnia denk ik bij mezelf en zoals hij daarnet al deed, deed hij het nu weer en kwam ik terecht in Narnia. Bij de lantaarnpaal.