HS 5

Vandaag is de laatste etappe van de Tour de France, maar naar gewoonte wordt er niet meer gestreden voor de overwinning. De laatste dag is een dag om te genieten van het feit dat je Parijs hebt gehaald. Na mijn val vorig jaar kreeg Jens de kans om kopman te worden en die kans heeft hij volledig benut. Twee dagen geleden, tijdens de individuele tijdrit, nam hij verrassend de gele trui over van de winnaar van vorig jaar, Cody Pierson. Niemand verwachtte dat Jens, die normaal gezien een mindere tijdrijder is dan Cody Pierson, de gele trui kon overnemen. Toch deed hij het.

Ik wurm me door al de journalisten, de ploegleiders, de VIP-gasten en de renners, die zich nog allemaal in het rennersdorp bevinden. Ik moet mijn stem zowat kapot schreeuwen voordat de mensen me opmerken en opzij gaan. De starende blikken maken me ongemakkelijk, maar ik begrijp dat het een vreemd beeld is om een rolstoel in het rennersdorp van de Tour de France te zien. Af en toe word ik wel aangesproken door andere renners, ploegleiders of journalisten die me herkennen en me feliciteren met de tourwinst van Jens. Ik begeef me naar de bus van Leopard Trek, waar de media-aandacht enorm groot is. Ik zucht en vraag me af hoe ik me ooit door deze massa moet wurmen. Enkele mensen kijken om als ik hun benen aantik, maar weigeren me door te laten. Ik rol mijn rolstoel naar de achterkant van de bus. De journalisten daar herkennen me meteen en gaan vriendelijk opzij zodat ik kan passeren. Wanneer ik me onder het lint buk, word ik meteen begroet door de ploegleiders, de mecaniciens en de renners. Even later komt Jens trots in zijn gele trui naar buiten gewandeld. Hij omhelst me meteen en begeeft zich dan samen met Sam en de andere renners naar de start. Nadat al de renners zijn vertrokken, ga ik op zoek naar de man die me naar de aankomst in Parijs zal begeleiden.

De zon schijnt in Parijs en de menigte op de Champs Elysées is enorm. Ik volg de man die me naar een verhoogde tribune brengt. Die blijkt speciaal gebouwd te zijn voor rolstoelgebruikers. Ik plaats mijn rolstoel naast de andere op de tribune en wacht tot het peloton op de Champs Elysées verschijnt. Na vele uren wachten, passeren de eerste wagens van de publiciteitscaravan. Dan is het nog een tijdje wachten tot ook de eerste renners de Champs Elysées opdraaien. In het midden van het peloton schittert Jens in zijn gele trui. Zoals verwacht, moet er, net als andere jaren, worden gesprint en dan is de Tour de France voorbij.

Enkele minuten na de finish komt de man mij al ophalen aan de tribune. Ik kijk verrast op en vraag of ik niet mag blijven kijken naar de podiumuitreiking, waar Jens zijn laatste gele trui zal krijgen. De man weigert. Ik volg hem dan maar naar een onbekende bestemming. Uiteindelijk kom ik aan in de tent naast het podium, waar Jens me rond de nek vliegt. Daarna wordt hij naar het podium begeleid en ik kijk trots hoe hij op het hoogste schavotje schittert in zijn gele trui. Ik ben zo ontroerd dat de tranen over mijn wangen rollen. Na het officiële podium hoor ik hoe de omroeper mijn naam afroept. Ik kijk vragend om me heen. De man glimlacht en brengt me naar het podium. Waar ik samen met Jens, huilend van geluk, van het prachtige uitzicht geniet. Ondanks al de pech, is mijn droom toch uitgekomen.