Two

6 maanden eerder November

Er hing een zenuwachtige spanning in de lucht, toen mr. Harris de testen uitdeelden. Emily (die vooraan zat) had reeds de helft van haar nagels afgebeten toen mr. Harris haar mededeelde dat ze 80 procent had. Opgelucht haalde ze adem en keek ze naar mij om goedkeuring. ik gaf haar de ‘thumbs up’. Tina, die altijd te kleurig gekleed was, deed vreugdedansjes op haar stoel, omdat zij 87 had. Ik gaf haar mijn grootste glimlach. “Wat een strever”, siste Elena, het mooiste meisje van ons jaar. Iedereen in de klas (behalve Emily, mr. Harris, ik en Emily zelf, natuurlijk) lachte. De leraar draaide zich om en zei met een strenge blik: “Jij zou een voorbeeld aan haar kunnen nemen, miss Emily. Je hebt maar 56.” Helemaal niet aangedaan door haar lage punten fluisterde ze iets in het oor van haar ‘ik-ben-dom-dommer-en-domst’ vriendinnetjes. Heel de klas had zijn test al gekregen, behalve ik. “Wel wel, mss Camille. Ik had veel van je verwacht, maar dit...” Hij keek me onderzoekend aan. Was hij dan zo slecht? vroeg ik mezelf angstig af. “95, proficiat, je hebt jezelf nogmaals overstegen!” Blij verrast, zeg maar gechoqueerd nam ik mijn test aan. YES!
De bel ging en opgewekt liep ik naar Emily en Tina toe. “Eindelijk is het nog eens weekend!” lachte ik. “Inderdaad. Ik kan niet wachten om mijn 87 aan mam te laten zien”, voegde Tina toe. “Waarom hebben jullie altijd zo’n perfecte punten? Vooral jij Camille, haal je ooit eens minder dan 90?” zeurde Emily met een speels lachje. “En dat moet ik aanhoren van iemand die met gemak 80 haalt”, was mijn antwoord.
Met z’n drietjes liepen we naar onze fietsen. Blij en onbezorgd. Hoe kon ik weten dat mijn leven helemaal overhoop gegooid zou worden?
Toen ik een half uurtje later de oprit opreed, stond er een politiewagen voor de deur. “Wat heeft die klootzak nu weer uitgestoken?” gromde ik, aangenomen dat mijn vader (weer eens) in een gevecht verwikkeld was geweest of dat hij opgepakt was wegens drugs bezit. Geïrriteerd liep ik naar binnen. En al mijn boosheid verdween opslag toen ik mam zag. Ze huilde. Een minuut stond ik daar, niet wetend wat ik moest zeggen. Mam huilde niet. Nooit niet. Ik zag dat ze een rommelig geschreven papiertje in haar hand had, mijn vaders geschrift. Toen ze mij eindelijk zag, stond ze op en liep naar me toe. “liefje, toch.” Meer zei ze niet, meer moest ze niet zeggen. Ik wist al wat het betekende. Thomas Smith was dood. Mijn vader was dood.

3 maanden eerder February

Sinds mijn vader zelfmoord gepleegd had, was ik veranderd. Erg veranderd. Ik praatte niet meer tegen Emily en Tina, maar over hen. En ik trok altijd op met Elena en haar vrienden. Ze hadden me met open armen ontvangen en hielpen me mijn problemen te vergeten.
“Ik ben klaar om te vertrekken”, giechelde ik tegen Elena. Ik liet de 4 al opgedronken flessen alcohol op mijn slaapkamer vloer liggen en stond - niet zonder moeilijkheid - recht. Elena die niet liet merken dat ze me gehoord had, zei dromerig: “Ik hoop dat Brendon komt, hij heeft zo’n mooie neus.” Ik moest even denken, alles leek zo wazig en licht. “Heeft hij een neus?”, vroeg ik verrast. We begonnen luid te lachen en gingen een lange nacht tegemoet, waar we ons niets meer van zouden herinneren.