2

Ik neem de trap. Evengoed kon ik de lift nemen, maar ik had besloten, al vanaf het begin, om altijd de trap te nemen als bewijs dat ik toch op de een of andere manier sportief was. Net zoals ik een Emely hadden afgesproken toen we pas definitief in het appartement introkken dat ik elke zondag zou zorgen voor verse broodjes van bij de bakker. Ook maakten we de deal dat Emely dan zou zorgen dat er verse fruitsap was geperst als ik terug was. Het was vandaag zondag, en omdat ik een persoon ben die haar beloftes nakomt, was ik opweg naar de bakker die een paar straten verder gelegen was. Al was het niet ver, ik ging altijd met de fiets. Het oude, roestige ding kon je amper een fiets noemen, in feite. Het zielige tuig had al veel afgezien, maar besloot nooit om het zich te begeven. En als je het nog kunt gebruiken, dan gooi je zoiets niet weg. Ik stapte mijn fiets op en reed richting bakker. Onderweg werd ik lichtjes afgeleid door de drukte in de stad. Ik kon niet blijven stilzitten, want Emely's jurkje waaide alle kanten op. Aangekomen liet ik mijn zielige vriend achter in de fietsenstalling en zonder het op slot te doen wandelde ik relaxed binnen in de bakkerij. Er stonden misschien wel 7 mensen binnen. Aanschuiven was hier niet zo erg, vond ik meestal. Het rook er altijd lekker naar verse broodjes, en er hing altijd een gezellige sfeer in de lucht die me vrolijk en opgewekt maakte. Ik was normaal altijd heel geduldig, maar dit keer ging alles wel erg traag. Een oud vrouwtje probeerde te betalen met kleingeld. Ze telde belachelijk langzaam de muntjes van 10 en 20 cent. Ze haalde er zelfs bruine centjes bij die het niet hielpen om alles vlotter te laten gaan. De arme vrouw bleek 4 cent te kort te hebben, en besloot dan toch om maar met een briefje te betalen. Alle mensen achter haar draaiden met hun ogen en een van hen kuchte opvallend. Er kwam iemand extra achter de kassa staan, en nu schoot het wat op. Na een kwartiertje was het mijn beurt. Ondertussen waren er weer mensen bijgekomen en dat bewees dat dit een weldraaiende bakkerij was. Ik bestelde een paar croissantjes en een zakje sandwiches. Ik betaalde en voor ik de bakkerij verliet snoof ik nog snel de lekkere geur van verse broodjes op. Het was zondag, dus alles ging langzaam en op mijn gemakje. In een schildpaddentempo slenterde in naar de fietsenstalling die een beetje te leeg leek naar mijn zin. Er stond enkel één fiets, en naar mijn verbazing bleek het niet mijn oude, roestige vriend te zijn. Mijn eerste gedachten was niet paniekerig, maar ik stelde me de vraag; "Wie in godsnaam jat er zo een oud ding?"