8. After Try-Outs

Ginny Weasley

Ik stond lachend te kijken naar hoe Harry worstelde met de Beukers. Blijkbaar hadden ze niet veel zin om in de kist te gaan want ze deden wel héél veel moeite om weg te komen. Harry, zo moedig als hij was, trok zich daar zo min mogelijk van aan. Toen hij naar mij keek glimlachte hij even waardoor de Beukers een kans zagen te ontsnappen. Hij zuchtte diep. 'Zou je me misschien even kunnen helpen met die dingen?' 'Ja hoor,' antwoordde ik lachend. Harry gaf me een knuppel en een bezem. De bedoeling was dat ik de Beuker naar hem toe zou slaan zodat hij hem in de koffer kon doen. Ik steeg op en probeerde zo goed en elegant mogelijk te vliegen. Oh god, waarom doe ik zo veel moeite? Hij vind me toch niet leuk, denk aan Daan, denk aan Daan...
Toen de Beuker recht op me af kwam, liet ik mijn bezem halt houden en ging ik klaarzitten om te slaan. Ik raakte hem behoorlijk hard en hij kwam recht in Harry's maag.
Geschrokken hield ik mijn hand voor mijn mond. Zo snel als ik kon vloog ik naar hem toe. 'Harry?!' riep ik verschrikt uit. Hij kreunde een beetje. Het laatste stukje rende ik over de grond. De Beuker die hij nog tegen zich aan gedrukt hield, pakte ik vast en deed ik zo snel mogelijk in het daarvoor bestemde vakje. Daarna knielde ik naast Harry neer. 'Het spijt me, het spijt me,' prevelde ik zachtjes tegen hem. 'Maakt niet uit,' kreunde hij. Hij zette zijn handen naast zich neer en rechtte zijn rug. Toen ik doorkreeg dat hij rechtop wilde gaan zitten, sloeg ik mijn arm snel om hem heen om hem te helpen. Zijn gezicht was nu opeens heel dicht bij dat van mij. Ik kon zijn adem voelen en was me heel erg bewust van mijn arm die ik nog steeds om hem heen had liggen als steun. 'Dank je,' fluisterde hij omdat zijn gezicht zo dicht bij het mijne zat. Ik sloot mijn ogen om even te genieten van de geur van zijn adem.
'Daan,' schoot er opeens door mijn hoofd. Van de schrik stond ik snel op. Dit mocht niet, ik mocht niet genieten van Harry's adem of het contact met zijn lichaam. Omdat ik vond dat ik hem niet zo kon laten liggen hielp ik hem voorzichtig overeind. 'Dank je,' herhaalde hij. 'Geen dank,' mompelde ik terug. Onze gezichten waren weer heel dicht bij elkaar, en tussen onze lichamen zat maar een paar centimeter ruimte. Net toen ik me zuchtend om wilde draaien om naar de kleedkamer te lopen, kwam zijn gezicht nog dichter bij dan het al was. Ik leunde ook iets naar voren en opeens voelde ik zijn lippen op mijn wang. Ik stond in vuur en vlam, de wereld had kunnen vergaan en ik zou het niet gemerkt hebben.
Toen zijn lippen weer verdwenen waren draaide ik me snel om en liep naar de kleedkamer. Maar halverwege keek ik nog even achterom. 'Harry,' zei ik met een glimlach op mijn gezicht, 'ik vind je een geweldige aanvoerder.' Ik zag nog net dat zijn gezicht rood aanliep. Maar ik moest me nu concentreren op zo snel mogelijk omkleden, Daan wachtte op me.