|| Nineteen

De volgende dag stond ik om tien uur aan de rand van het zwembad. Ik draaide een rondje en stak mijn armen in de lucht. Voor me deden een paar oude vrouwen in gekleurde badpakken hetzelfde. De muziek bonkte achter me uit de grote speakers en bezorgden me een lichte hoofdpijn. Ik moest een gaap onderdrukken. Ik was midden in de nacht wakker geworden en had bijna de hele lopen nadenken over Jace, Kyle en Aiden. Pas toen het licht begon te worden viel ik in slaap. En om negen uur ging mijn wekker.
Ik herhaalde het dansje van daarnet en naast me deed Jules hetzelfde. Een van de dingen waar ik een hekel aan had, het aquadansen. De oude vrouwen stonden lekker tot hun middel in het water. Jules en ik stonden in de hitte te dansen.
Ik was opgelucht toen het laatste nummer afgelopen was.
Jules en ik ruimden de spullen op en daarna ging ik naar het huis om te ontbijten - ik had me vanmorgen verslapen en ik had in de haast het ontbijt overgeslagen-.
Ik hoopte dat ik Kyle niet zou tegenkomen. Ook al wist ik dat ik hem niet eeuwig kon blijven ontlopen. Hij bleef immers nog tweeënhalve week hier.
Net toen ik het tuinhekje open duwde zag ik iemand op me af komen in mijn ooghoek. Ik bad dat het Kyle niet was en draaide me om.
Het was Aiden. Hij droeg een zwart sportbroekje en een wit shirt. Hij was aan het hardlopen en zag me niet. Hij had oortjes van zijn iPod in en keek naar de grond terwijl hij liep.
Ik checkte snel of ik geen zweetplekken had van het intensieve dansen en ontspande toen dat niet het geval was.
Pas op het laatste moment keek Aiden op.
"Hoi" zei ik.
Aiden deed zijn oordopjes uit.
"Hoi" zei hij.
"Hoe gaat het?" vroeg ik.
"Goed."
"Mooi zo."
Het gesprek viel stil.
"Wat ga je doen vandaag?" vroeg ik.
Aiden leek even na te denken over die vraag.
"Ik heb voor vanmiddag een bootje gehuurd" zei hij.
"Wil je mee?"
De vraag kwam er zo plotseling achteraan dat ik ervan schrok.
"Ik...eeh.. Ik heb een druk programma" zei ik.
Aiden knikte en tuurde naar de grond.
„Oké, jammer" zei hij.
Hij draaide zich om en wilde weglopen.
"Wacht!" riep ik.
Aiden draaide zich om.
"Ik ga mee" zei ik. "Waar moet ik heen?"
En verscheen een glimlach op Aiden's gezicht.
"Om drie uur op de stijger" zei hij.
Ik knikte. "Tot vanmiddag" zei ik.
"Tot vanmiddag Sophie" zei Aiden. Hij zei mijn naam alsof het iets kostbaars was.
Ik liep opgewekt naar het huis om te ontbijten en Hailey te smeken of ze mijn programma over wilde nemen.