|| Seventeen

Ik liet mijn tranen in vrije loop. Niemand kwam me hier storen om te vragen wat er aan de hand was dus liet ik me gaan.
"Klootzak!" schreeuwde ik.
"Klootzak! Lul! Hufter!"
Ik schreeuwde zo hard als ik kon en gooide met stenen. Maar hoe vaak en hard ik de woorden ook schreeuwde, ik voelde me niet beter.
Ik huilde om wat Jace me had aangedaan. Ik huilde omdat ik hem haatte en ik huilde omdat ik nog steeds van hem hield. Waarom kon ik hem niet vergeten? Ik wist zeker dat ik hem meteen zou vergeven als hij het zou vragen. Ondanks alle pijn die hij me aangedaan had.
Ik ging weer op de rots zitten en huilde zachtjes.
Ik zag hoe er tranen vermengd met mascara op mijn broek vielen, maar het maakte me niet uit.
Ik schrok van een stem die "Are you okay?" zei.
Met een ruk keek ik op en ik schrok nog meer toen ik zag wie er naast me stond. Het was Kyle's neef. De jongen die altijd verdriet leek te hebben. De jongen die mijn hart sneller deed kloppen.
"Sophie?" vroeg hij verbaasd.
Snel veegde ik mijn tranen weg. Ik zag er waarschijnlijk niet uit. Dikke ogen, uitgelopen mascara en een loopneus. Het leek de jongen niet uit te maken.
"Moet ik weggaan?" vroeg hij.
Ik schudde mijn hoofd en schoof een stukje op. Hij begreep de hint en ging naast me op de rots zitten. Hij had een gitaar bij zich. Hij legde hem in het zand.
We zaten naast elkaar en staarde zwijgend naar de donkere golven.
De jongen vroeg niets. Iets wat ik fijn vond.
"Hoe heet je eigenlijk?" vroeg ik na een tijdje.
"Aiden" antwoorden de jongen.
Ik zweeg. Aiden ook. Het was geen ongemakkelijke stilte. We waren gewoon twee mensen die allebei verdrietig waren. Al wisten we niet van elkaar waarom. We hadden allebei niet de behoefte om het te vertellen of van de ander te horen.
"Ik kwam hier om gitaar te spelen" zei Aiden na een tijdje. "En om alleen te zijn."
"Ik ook" zei ik. "Om alleen te zijn."
"Het is hier mooi" zei Aiden.
Ik knikte. "Heel mooi" zei ik.
"Vind je het erg als ik wat speel?" vroeg Aiden.
"Nee natuurlijk niet" zei ik.
Aiden pakte zijn gitaar en stemde de snaren.
"Ik heb al een tijdje niet gespeeld dus het kan een beetje vals klinken" zei hij.
Ik zei niets en sloot mijn ogen toen hij de eerste akkoorden speelde.
Aiden begon zachtjes te zingen.

"I close my eyes, and imagne you here. Did it all seems so hopeless?”

Het was een liedje dat ik goed kende. One word van Anouk.
Ik opende mijn ogen en viel in. Mijn stem klonk onvast van het huilen maar het klonk niet vals.

"Forgive me, I didn't do a thing to make you stay.
I didnt say a word, to make you stay.
If I would have known could I have tried to make it easier.
But I didn't do a thing, or say a word.
One word."

Onze stemmen klonken sterk samen. Alsof we al jaren samen zongen. Aiden sloeg de akkoorden moeiteloos aan op zijn gitaar en ik voelde geluk in me opborrelen. Toen het nummer was afgelopen kon ik niet stoppen met glimlachen. Ook Aiden had een brede glimlach op zijn gezicht.
"Ik ga zo terug" zei hij. "Ik weet niet of je mee wilt lopen?"
Ik had nog steeds een glimlach op mijn gezicht. Natuurlijk wilde ik met Aiden meelopen. Niets liever.
"Graag" zei ik.
Aiden slingerde de gitaar op zijn rug en samen liepen we door het bos naar de camping. Al die tijd zeiden we niets en de stilte was prettig. Ik moest de neiging onderkomen om zijn hand te pakken.
Op de camping moest ik naar links en Aiden naar rechts.
"Slaap lekker Sophie" zei Aiden. Hij glimlachte naar me.
"Welterusten" zei ik.
Aiden draaide zich om en liep weg. Hij draaide zich nog een keer om en stak zijn hand op. Ik zwaaide terug. Dat was het. Geen opdringerigheid. Geen vragen. Deze jongen was zo anders dan zijn neef en ik vond het leuk. Ik betrapte mezelf erop dat ik nu al uitkeek naar de volgende ontmoeting.
Ik liep glimlachend naar huis. Ik deed niet de moeite om mijn make-up eraf te halen en ging meteen in bed liggen. Zodra mijn hoofd het kussen raakte viel ik als een blok in slaap.