|| Twelve

Geergerd keek ik hoe Kyle posting en naar Sophie toe liep. Hij ging tussen een jongen, die geloof ik Jules heette, en haar inzitten. Het meisje naast Sophie keek met grote ogen naar Kyle. Ik bestudeerde het meisje. Ze leek wel een beetje op Sophie. Alleen was het haar van dit meisje korter, haar ogen hadden een andere kleur en ze miste iets wat Sophie wel had.
Ik keek weer naar Sophie. Ze bloosde om iets wat Kyle zei. Ik wendde mijn blik af. Ik kon hier niet naar kijken. Ga dan naar haar toe!
Maar ik was te laf. Naast mij hield Vera een monoloog over de bio-industrie. Ik mompelde wat vage antwoorden terwijl ik Sophie en Kyle in de gaten hield. Mijn maag maakte een misselijke draai toen Kyle opstond en hij Sophie meetrok. Ze liepen samen richting het bos.
"En die kippen leven dus met zijn 25en op één vierkante meter. Kun je je dat voorstellen? En dat verkopen ze dan voor 2 euro per kilo! Ik bedoel, hoe zielig is dat? En dan die arme dieren die ze voor het bond gebruiken! Weet je hoe veel konijnen ze voor een jas gebruiken? Aiden? Aiden luister je wel?" Vera trok aan mijn arm.
Ik keek op.
"Sorry, ik werd even afgeleid. Ga verder."
Vera ging weer verder met haar klaagzang en ik was opgelucht toen ze even later door haar moeder werd gebeld dat ze weg moest. Ze gaf me een knuffel en liep weg.
Ik zuchtte vermoeid en keek naar de plek waar Kyle en Sophie waren verdwenen. Ze waren al zeker tien minuten weg. Ik keek een beetje ongemakkelijk om me heen. We waren nu nog maar met tien man. Ik ving de blik van de jongen met de gitaar. Hij glimlachte en stond op. Hij liep naar me toe en ging naast me zitten.
"Hé. Ik had me nog niet aan jou voorgesteld" zei hij.
Ik schudde mijn hoofd.
Hij stak zijn hand uit. "Ik ben Jules" zei hij.
Ik nam zijn hand aan. "Aiden" zei ik.
Jules knikte. "Jij bent hier met Kyle toch?" vroeg hij.
"Ja" zei ik. Jules glimlachte.
"Hij en Sophie blijven wel lang weg" zei ik.
Jules knikte. "Ze zullen zich wel vermaken."
Ik stelde de vraag die al de hele avond door mijn hoofd spookte. "Wat zijn Sophie en jij van elkaar? Ik bedoel, jullie zijn best wel intiem."
Jules lachte even. "Sophie en ik zijn broer en zus."
"Oké" zei ik lichtelijk verbaasd. "Wie is ouder?"
"We zijn een tweeling, maar ik ben tien minuten ouder" zei Jules.
Ik trok verbaast mijn wenkbrauwen op. "Een tweelig?"
Jules knikte. "We lijken totaal niet op elkaar. Niet dezelfde oog en haar kleur."
Ik keek naar Jules' blauwe ogen en bruine haar en dacht aan Sophie's blonde haar en gouden ogen. Ze leken totaal niet op elkaar.
Mijn aandacht werd van Jules afgeleid door een beweging aan de bosrand. Kyle kwam uit het bos gelopen met een brede grijns op zijn gezicht. Ik verwachtte Sophie te zien maar het bos achter Kyle bleef leeg. Hij kwam naast me zitten en sloeg een hand op mijn schouder.
"Nummer één is binnen" zei hij lachend.
Ik kreeg een vreemd gevoel in mijn maag. Het was iets dat ik al heel lang niet had gevoeld. Woede.
Ik stond op.
"Ik ben moe" zei ik en ik liep weg. Ik ademde zwaar terwijl ik het bospad naar de camping afliep. Ik minderde vaart toen ik de camping opliep. Bij de caravan keken mijn ouders op van hun boek.
"Was het leuk lieverd?" vroeg mijn moeder.
"Ja" zei ik. "Ik ga slapen. Ik ben moe."
Ik ritste de tent open en kroop naar binnen. Zonder mijn kleding uit te trekken ging ik op mijn luchtbed liggen. Ik keek naar boven en vocht tegen de tranen. Ik greep naar het kettinkje om mijn hals en dacht aan Noa. Noa zou nu precies de juiste opmerking maken om me op te vrolijken. Ze zou zeggen dat ik rimpels kreeg van boos kijken ofzo. Ik deed mijn ogen dicht en probeerde in slaap te vallen. Maar zelfs toen Kyle al snurkend naast me lag lag ik nog in het donker te staren.