• You're just a daydream away.

Lachend, maar vooral heel vals zongen Britt en ik mee met de cd die veel te hard opstond in de auto. We reden de camping op en Britt parkeerde de auto handig op onze plek. 'Nou zet jij de tent op dan kan ik toekijken en je vertellen hoe goed je er in bent', zei Britt op een sarcastische toon tegen me. 'Ik heb een beter idee', zei een onbekende stem. 'Als jullie nou eens samen de tent op gaan zetten terwijl ik kijk naar jullie hopeloze pogingen en dan maar aanbied om zelf jullie tent op te zetten en dat allemaal omdat ik natuurlijk een vreselijk attente en een keurige jongeman ben' Ik keek regelrecht in twee prachtige bruine ogen en de jongen die ik verder zag, zag er ook zeker niet verkeerd uit. Ik glimlachte flauwtjes naar hem terwijl ik tegen meneer de casanova zei dat we prima zelf onze tent op konden zetten omdat we geen polio hadden. Grijnzend keek de jongen ons aan, hij knikte alleen maar en toen ging hij zitten en wachtte hij geduldig tot we onze tent op gezet hadden. Of naja totdat we talloze keren geprobeerd hadden om onze tent op te zetten.

Verward schudde ik mezelf wakker uit m'n dagdroom en zette ik de radio van mijn auto nog wat harder en klemde ik mijn handen stevig om mijn stuur heen, zo stevig dat mijn knokkels wit werden. 'Rustig Whit', zei ik tegen mezelf in de hoop mezelf ook daadwerkelijk rustig te krijgen. Toen het stoplicht eindelijk weer op groen sprong strapte ik mijn gaspendaal diep in om zo snel mogelijk bij mijn nieuwe school te zijn. In de hoop dat ik Alex even uit m'n gedachten kon zetten.

'Ziezo', zei meneer de casanova glimlachend. 'Dankje', zei Britt met een grote lach op haar gezicht. 'Ja dankje, casanova', mompelde ik wat in het niets. 'Eigenlijk is mijn naam Alex, maar casanova is ook goed', zei hij grijzend. Eigenlijk had ik er een beetje de pest in gehad, maar iets in mij dacht, wauw Alex de perfecte naam voor de perfecte jongen.

Tevergeefs, hij was de rest van de zomer door mijn gedachten blijven spoken. Al wist ik dat het kansloos was, ik kon het gewoon niet weerstaan om even aan hem te denken, aan zijn stem, zijn lach, zijn humor, maar het geen wat ik nog het meest miste waren zijn lippen op de mijne.
Ik parkeerde mijn auto op de enorme parkeerplaats bij de school en ik keek even vlug rond. Rond de ingang van de school stonden verschillende clubjes. Je kent het wel; de elite van de school, tenminste zo zien ze zichzelf graag, de nerds, de alternatievelingen en ga zo maar door. Voor even had ik het gevoel dat ik in één of andere Amerikaanse tiener film zat.
Dulaney High School, dit was het dan, mijn nieuwe 'thuis' voor het komende jaar.