Veertien ¤ 2003

We waren al bijna drie dagen verder. Morgenochtend zouden we vertrekken. En in die drie dagen heb ik Edward nog beter leren kennen, ik wou nooit vrienden maken, ze zouden verdriet hebben als ik dood zal gaan, maar ik kon het niet laten, ik had iemand nodig om tegen te praten, die stil zal zijn en alles wat ik zeg begrijpt. Een beste vriend. Edward glimlachte. Ik rolde mijn ogen en stond op van de bank. Ik pakte mijn glas en dronk hem leeg. Ik keek naar Edward. ‘Wat wil jij drinken? Hert?’ Edward zuchtte. Lachend liep ik naar de keuken en schonk nog wat water in waarna ik terug liep. Ik zette het glas op de tafel en liet mezelf op de bank vallen. Na nog een tijdje te hebben gepraat begon ik moe te worden. ‘Ik denk dat je maar naar bed moet gaan.’ Ik schudde mijn hoofd. Edward zuchtte zacht. ‘Carlisle heeft nooit iets verteld over of jij een vriendin hebt of heb gehad, heb je er een gehad?’ Vermoeid keek ik hem aan. Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik snap niet waarom, je bent een leuke jongen.’ Edward glimlachte. ‘Ik wacht gewoon op de ware.’ Ik glimlachte zwak. ‘Die vind je wel.’ Ik sloot mijn ogen, te vermoeid om op te staan. Nog geen tel later was ik opgetild en op bed gelegd. Ik greep Edwards arm vast. Natuurlijk kon hij zich zo los maken maar dat deed hij niet. ‘Cath, laat los.’ Eigenwijs schudde ik mijn hoofd waardoor hij zuchtte. ‘Blijf.’ Mompelde ik. Hij maakte zichzelf los en nog binnen een tel trok hij me tegen zich aan. Langzaam dompelde ik in slaap, maar voelde nog net een licht druk op mijn voorhoofd. ‘Slaap lekker Catharina.’