02. || - Jasmine

Meneer van Dijk deelde de proefwerken uit. Hij liep langs en stopte bij mijn tafeltje. 'Dat is niet zo best, Lynn. Zullen we er na school even over praten?'
Ik keek naar mijn blaadje. Een vier! Die twee uur leren waren voor niets geweest.
Ik keek naar Van Dijk en knikte, daarna staarde ik weer naar het blaadje met rode pennenstrepen.
'Wat heeft ze?' hoorde ik Charlotte achter me fluisteren.
Gaite giechelde. 'Een vier.'
'Voor zo'n makkelijke overhoring?'
Charlotte trok kort aan mijn haar en ik draaide me om. Ik keek haar vragend aan.
'Jij gaat dus echt niet over, hé. Dit is al je zevende onvoldoende.'
Ik werd rood en draaide me snel weer om. Ik zag Van Dijk naar me knipogen.

Na de gymles slenterde ik door de gangen naar Van Dijks lokaal. Zacht klopte ik op de deur.
'Binnen,' klonk het.
Ik duwde de deur langzaam open en ging zitten.
'Zo jongedame,' begon Van Dijk terwijl hij op het tafeltje voor me ging zitten. 'Het gaat niet zo goed. Je laatste zeven cijfers voor geschiedenis waren allemaal onvoldoendes. Je zult toch beter je best moeten doen, wil je overgaan.'
Ik knikte.
'Had je wel geleerd voor de overhoringen?' vroeg Van Dijk.
Weer knikte ik.
'Gaat het thuis wel goed met je?'
Ik slaakte een zucht. Moest ik hem vertellen van mijn moeder? Dat ze me mishandelde? Dat ik elke dag na school toegetakeld werd? Ik wilde mijn mond opendoen, maar er kwam geen geluid uit, dus knikte ik weer. Ik zou het hem ooit vertellen, maar niet nu.
'Wil je dat ik je bijles geef?' Van Dijk legde zijn hand op mijn schouder en ik voelde het tintelen.
Ik knikte weer. Elke minuut weg van huis was meegenomen. 'Ja, dat zou heel fijn zijn, meneer.'
'Goed. Hoe laat ben je morgen uit? We kunnen maar beter zo snel mogelijk beginnen voor de repetitie van volgende week; deze telt heel zwaar mee.'
'Om vier uur,' slikte ik, terwijl ik de restjes nagellak van mijn vingers peuterde.
'Hm… Ik ben al om twee uur klaar. Zullen we dan maar afspreken bij mij thuis? Het is niet zo verweg.'
Nadat meneer van Dijk me zijn adres had gegeven, stond ik weer buiten. Met trillende ledematen liep ik naar de fietsenstalling en fietste fluitend naar huis. Ik keek al uit naar de volgende dag, maar nog meer naar vanavond. Mijn moeder zou niet thuis zijn, vanwege een zakendiner en zo zou ik een avondje met rust gelaten worden.

Ik deed mijn shirt en broek uit en ging voor de spiegel staan. Ik keek naar mijn armen en benen. Ze zaten onder de blauwe plekken. Het waren er achtendertig in totaal. Toen viel mijn blik op mijn buik. Mijn moeder had vaak gezegd dat ik te dik was, maar op een klein vetrolletje na, was er geen vet te bekennen. Ik deed mijn beha uit. Mijn moeder had vaak gezegd dat ik veel te grote borsten had, toch had ik maar een kleine cup B. Mijn moeder had ook vaak gezegd dat ik lelijk was, maar op de blauwe plekken na, had ik –al zeg ik het zelf- toch een redelijk mooi lijf.
Toen hoorde ik mijn moeder de sleutel in het slot steken. Snel trok ik mijn en pyjama aan en kroop ik in mijn bed. Rond dit tijdstip liet mijn moeder me wel met rust.