Chapter 64. Mad world

Justins pov:

Net toen ik dacht dat het niet erger kon... Mijn wereld draaide om me heen, alsof ik op een boot had gezeten en nu weer terug was op land. De grond onvast onder mijn voeten terwijl de horizon bewoog voor mijn ogen. Af en toe leek er een golf onder me te bewegen, die me liet zwenken over de vloer. Mijn ogen waren warm en droog, alsof ik te lang in de zon had gekeken terwijl er een ventilator in mijn ogen blies. Elke keer knipperen deed pijn en het liefst hield ik ze voor eeuwig gesloten. Mijn hoofd was het ergste van alles. Het voelde alsof ik griep had. Een ontzettende druk plette mijn hersenen en deed mijn hoofd bonken. Een oneindige, niet te stoppen gedachtestroom liep door mijn hoofd en projecteerde, zodra ik mijn ogen sloot, koortsachtige beelden op mijn netvlies. Ze leken op de gedachten die door mijn hoofd suisden vlak voor ik in slaap viel, omdat ik zo moe was, maar nu was ik klaarwakker. Ik zat vast. Vast in een wereld waar ik niet meer in wilde zijn. Vast in de pijn, die mij als een krachtige wurgslang gevangen had genomen is zijn dodelijke greep. Ze martelde me met haar machtige lichaam, liet me bijna stikken en dan nog net op tijd een hap lucht nemen en ze zou dit net zolang volhouden tot ik het zou begeven van vermoeidheid. Mijn vermoeide lichaam lag nu op mijn bed, terwijl mijn pijnlijke ogen door de kamer gleden, zonder ook maar iets in zich op te nemen. Af en toe bleven ze ergens hangen en zonden het beeld naar mijn hersenen, dat dit met moeite in zich opnam. Al snel vergat ik het beeld, dat zich net met veel kracht in mijn hoofd had gewerkt, en vervolgde ik mijn levenloze zoektocht naar het niets. Niks was meer hetzelfde in mijn wereld. Water was voor mij niet langer meer blauw. Het had een modderbruine kleur en de lucht was grauw, in plaats van het helderblauwe wat je altijd in films en op tekeningen ziet. Als ik nu een kleuter was geweest en mijn juf had mij een tekening laten maken, dan was dat de meest depressieve tekening geweest die ze ooit had gezien. Waarschijnlijk was het zo erg geweest dat ze meteen een therapeut voor me zou inschakelen. Misschien zou mijn moeder dat ook binnenkort doen. Ik kon het haar niet kwalijk nemen, ik gedroeg me erg vreemd de laatste tijd, maar ik ging niet zomaar al mijn gevoelens, geheimen en gedachten delen met een wildvreemde. Dat zou ik alleen doen met haar... En zodra haar perfecte gezicht, haar tengere lichaam, haar sprankelende ogen zich op mijn netvlies nestelde, werd de lange gedachtestroom in mijn hoofd onderbroken. Alleen zij was nog in mijn hoofd. Het was vreemd. Vreemd dat ik zoveel pijn kon lijden door een persoon en dat ook juist dat persoon alles op kon laten houden. Maar ik maakte me er niet druk om. Ik deed alles om de vreemde wereld die zich om me heen gevormd had te vergeten. Zij kon alles beter maken. Ze kon ervoor zorgen dat ik kon vergeten. Ik wist het zeker. Zij was de zwaartekracht die mij met beide benen op de grond hield. Zij was de magneet die zolang aan me bleef trekken totdat ik bij haar was. Zij was de mooie droom die ik 's nachts had en als ik 's ochtends wakker zou worden, zou ik wensen dat ze echt was. Zij was de zwaartekracht waar ik zonder door zou sterven. Zij was de inspiratie die me niet alleen de creativiteit gaf voor muziek, maar ze was ook mijn levensbron. Ze was mijn kracht, mijn steun, mijn hart. Zij pompte zich door mijn bloedvaten en gaf me energie. Ze was mijn alles.