01. || - Moon.

Het enige wat ik voelde, waren de klappen die ze gaf; de voet waarmee ze hard op mijn lichaam trapte; het spuug dat ze op mijn gezicht richtte en haar vuist dat op mijn kaak landde. Het had pijn gedaan de eerste keer. Nu was ik er vrijwel aan gewend om drie keer per dag toegetakeld te worden door mijn moeder.
Ik vond het erg. Nu veel minder, omdat ik wéét waarom ze het doet. Ze doet het omdat ze papa zo mist, maar ze is tegelijkertijd zo boos op hem. Ze ziet mij als de boksbal waarop ze haar agressie en verdriet kan wegslaan. Het hielp - voor even. Na een tijdje begon ze het écht leuk te vinden om mij in tranen te zien, om me te slaan. Het begon allemaal niet zo rampzalig: het begon met één klap. De volgende dag twee. En daarna een trap.
Langzamerhand begon ze me écht toe te takelen. Dan schreeuwde ze vanuit de woonkamer naar boven: 'Lynn?!' in de hoop dat haar wandelende boksbal zou verschijnen. En dat gebeurde dan ook meestal. Want wanneer dat niet gebeurde, dan greep ze me aan mijn haren vast, sleurde me door het huis en pakte een honkbalknuppel uit de gang. Daar ging ze dan een tijdje mee aan de gang en pas dáárna kreeg ik het gebruikelijke.
Maandenlang ging dit door. Maanden! Als ik niet in actie was gekomen, hoe lang had het dan wel niet geduurd voordat ze gestopt was?

Dagen had ik in mijn bed lopen piekeren, luisterend naar het wilde geschreeuw van mijn moeder; de tranen die ze met veel geluid liet stromen en hoe ze steeds weer opnieuw riep: 'O, waarom?' En dan steeds harder: 'O, WAAARO-OOO-OOM?!'
Ik wist dat het zo niet door kon gaan en besloot de volgende dag naar mijn mentor te gaan.

Mijn mentor wist van niks, maar had me de laatste tijd extra veel aandacht gegeven.
Hij vroeg me na de les bij zich en vroeg waarom ik die lange shirts en broeken droeg in de zomer. Ik had flink mijn hoofd geschud en snel gezocht naar een smoes: 'Ik heb het vaak koud.'
Hij had medelijdend geknikt en gaf me een knipoog.
Dat knipogen gebeurde niet alleen na de les, ook tíjdens de les. En dan liet hij zijn tong over zijn bovenlip glijden.
Niet-wetend van de gevolgen, glimlachte ik dan terug.