5.1

POV Ibrahim:
Ik zat op de gang te wachten totdat de dokters meer wisten. Ik werd gek van alle mensen die elke keer heen en weer liepen en de kamer in en uit gingen, de gezichten die eruit kwamen beloofde niet veel goeds. Er stroomde tranen langs me wangen een waterval die niet stopte. Ineens voelde ik een arm om me heen het was Samir. Ik gaf hem een knuffel terwijl Samir me probeerde rustig te maken. "Het komt wel goed.'' Zei Samir maar ik kon er niet op vertrouwen de klap was hard en ze zag er vreselijk uit. Ik zuchtte. "Ze moet het halen."Zei ik terwijl de tranen bleven stromen. "Ze red het ook ik weet het zeker!"Zei Samir. Ook Amber kwam naast me zitten en sloeg een arm om me heen. Ik voelde me rot en ellendig, de liefde van me leven ligt in het ziekenhuis en ik kan niks doen. Er kwam een dokter de kamer uit waar Samira lag."En?"Vroeg ik meteen terwijl ik opstond. "we hebben helaas slecht nieuws voor u, het ongeluk heeft een enorme klap gegeven waardoor ze nu in coma ligt en de kans dat ze daar uit komt schatten we voor nu heel klein."Zei de dokter. Ik keek hem ongelovig aan maar de woorden kwamen hard aan heel me leven stortte in. Ik liet me vallen op de stoelen die er stonden terwijl de tranen over me wangen stroomde. "ik kan niet zonder haar, ze mag me niet alleen laten het mag gewoon niet!"schreeuwde ik. Samir kwam naar me toe en probeerde me te troosten. Samir zuchtte diep. De tijd die er aan kwam , het zou een hel worden met misschien na een lang gevecht voor overleven een zonnestraal aan het eind van het gevecht. We liepen met zijn tweeën naar binnen waar Samira lag aan allemaal apparaten. De tranen rolde langs me wangen en ik pakte haar hand vast."Waarom moest je nou zo doen lieverd, je mag niet opgeven, het mag gewoon niet."zei ik ondanks dat ik niet wist of ze me zou horen. Samir keek me aan. Ik zag dat ook hij het moeilijk had. "Ze mag niet opgeven, als zij opgeeft dan staat me wereld stil, ze is me alles, ze is de ware voor me een meisje die ik in me toekomst wil en een meisje die nooit weg mag gaan."Zei ik terwijl ik Samir strak aankeek. Ook bij hem rolde de tranen over zijn wangen. Ik zuchtte diep. Ze had waarschijnlijk geen pijn ook al dacht ik daar anders over. Ik had haar veranderd, het perfecte meisje dat ze wou zijn was ze door mij en nu gaf ze misschien op wat niet mocht. Ik voelde steken in me hart, steken van pijn en verdriet steken die ik niet wou voelen.Ik hield haar hand stevig vast."Ik zal je niet los laten schatje, beloof me blijf bij me."zei ik zachtjes en gaf een kus op haar voorhoofd. Er rolde zachtjes een traan over me wangen die op haar lippen viel. "Al me tranen vallen uit liefde, voor jou"zei ik zachtjes en ging naast het bed zitten wachtend tot ze wakker zou worden, ook al moest ik hier dagen, weken of misschien wel maanden zitten ik ga niet bij haar weg want zij is mijn hart, zodra haar hart stopt zal de mijne ook stoppen, want dat is onze liefde. Sterk en echte liefde. Wij vechten samen nooit alleen.Want zij was de gene die me leven perfect maakte.