2.

“Is deze plaats nog vrij?” vraagt een jongensstem en ik kijk geschrokken op van mijn tekening. Een jongen met donkerbruine haren en een Justin Bieber-achtig kapsel, twee mooie blauwe ogen en een zwarte bril op zijn neus, kijkt mij onzeker aan terwijl zijn ene hand op de rugleuning van de lege stoel naast mij laat rusten en in de andere hand een dienblad met daarop zijn ontbijt, vasthoud. Ik kijk verbaast om mij heen en zie dat alle tafels, stoelen en banken al vol zitten en dit nog de enige lege plaats is.
“Ja, natuurlijk. Ga zitten,” antwoord ik en een glimlach verschijnt op het gezicht van de jongen. Hij zet het dienblad op tafel en zet zich op de lege stoel neer. Nieuwsgierig kijk ik naar zijn dienblad en zie tot mijn verbazing dat hij wel een kom cornflakes heeft maar geen lepel.
“Eet jij het met een vork?” vraagt de jongen verbaast als hij de vork in mijn hand ziet en ik knik verlegen. Tja, je ontbijtgranen met een vork in plaats van een lepel eten is ook wel een beetje raar. Maar goed, hij eet het zelf ook zonder lepel, dus.
“Ja,” antwoord ik kort en ik richt me weer op de tekening waarmee ik bezig was. Zonder nog iets tegen mij te zeggen begint de jongen rustig zijn broodje op te eten. Wanneer ik voorzichtig opkijk naar de jongen en zie hoe hij de kom oppakt en het aan zijn lippen zet, ik glimlach en kijk dan snel weer naar mijn tekening.

Na een tijdje schraapt de jongen zijn keel en kijk ik vragend op van mijn tekening.
“Ik ben Louis,” zegt de jongen en hij steekt zijn hand naar me uit. Glimlachend leg ik het potlood neer en pak zijn hand vast.
“Ik ben Charlie,” zeg ik en we schudden elkaars hand. Mijn blik glijd van zijn blauwe ogen af naar zijn zachtroze lippen en weer terug naar zijn ogen. Louis glimlacht en we laten elkaars handen weer los.
“Charlie als van Charlotte?” vraagt Louis en ik kijk hem glimlachend aan en knik.
“Ja, maar ik vind Charlotte geen mooie naam, dus,” antwoord ik en Louis knikt begrijpelijk.
“Ik snap het, ik heb ook een zusje, ze heet ook Charlotte maar iedereen noemt haar Lottie,” zegt Louis en ik glimlach. Nog iemand met dezelfde naam maar die ook anders genoemd word.
“Maar goed, ben je hier alleen?” vraagt Louis en ik schud zuchtend mijn hoofd.
“Nee, ik ben hier met mijn ouders en zusje,” antwoord ik en Louis knikt en veegt zijn mond af met een servetje.
“Waar zijn die dan?” vraagt Louis en ik staar naar de tekening voor me.
“Naar het centrum,” antwoord ik en Louis knikt.
“Dus ze hebben jou hier achtergelaten?” vraagt Louis lachend en ik grinnik.
“Zo iets, ja,” antwoord ik en Louis begint te grijnzen.
“Oké, heb je zin om zo meteen iets met mij en mijn vrienden te doen?” vraagt Louis en ik kijk hem even bedenkelijk aan. Natuurlijk, ik zou graag iets met hem gaan doen, maar ik ben alleen bang dat mijn ouders snel terug komen, en als we naar buiten gaan ze het zullen merken dat ik buiten ben geweest.
“Eh, oké. Maar we blijven dan wel in het hotel, toch?” vraag ik en Louis knikt glimlachend.
“Natuurlijk, we kunnen iemand naar de winkel sturen om wat snacks te halen en dan gaan we gewoon de hele dag films kijken of zo,” antwoordt Louis en ik glimlach.
“Dan lijkt het me heel leuk om iets met jou te doen,” zeg ik en ik sla mijn schetsboek dicht.