*9

~Still Logan POV~

Ik pakte een boek en ging op de bank liggen lezen. Op het andere stuk van de bank zat Carlos te gamen. "Hey, Carlitos" zei ik. Hij knikte naar me en ging weer verder. "Sorry dat ik net zo tegen je uitviel." zei ik. Hij zette de game op pauze en keek me aan. "Het geeft niet. Het was wel een beetje hard va mij om zo te lachen. Maar je moet toegeven dat het er grappig uitzag." zei hij en zijn bruine ogen schitterden. "Het zag er zielig uit." zei ik. Ik zag Naomi's gezicht weer voor me, nadat Camille de spaghetti had gegooid. HAar blauwe ogen groot van verbazing en ontzetting, haar mond alsof ze net een verbaasde "oh" wou zeggen en dat alles terwijl haar hele gezicht roood was van de saus. Ik vond er niks grappigs aan. Ik verdiepte me weer in mijn boek. Het was saai;ik had eigeniljk geen idee waar het over ging, want echt aandachtig kon ik niet lezen. Mijn gedachten dwaalden steeds af. Naar Camille. Naar Naomi. Waarom moest ze huilen toen ik haar naar haar broer vroeg? Wat was er met hem gebeurd? "weet jij iets over de broer van Naomi?" vroeg ik aan Carlos. "Nee, toen ik over hem vroeg begon ze te huilen en deed ze heel bot." zei hij zonder weg te kijken van zijn game. Dus toch! Misschien moest ik eens (heel onschuldig) met Naomi een gesprek aanknopen en dan indirect naar Dean vragen. Ik wou namelijk meer weten. Over Naomi en haar verleden.

Eindelijk zat ik een beetje in mijn verhaal toen erop de deur werd geklopt. "Ik ga wel" riep James. Hij deed de deur open en ik zag vanuit mijn ooghoek Camille staan. Grrr... Ze zei iets tegen James wat ik niet verstond. Boeiend! Toen zei James:"Logan, Camille wil je spreken!" "zeg maar tegen haar dat ik voorlopig niet meer met haar praat omdat ik boos ben." zei ik pissig. James gaf het door, wat eigenlijk niet nodig was, want Camille had me echt wel gehoord. "Waar slaat dat op! Ik heb toch geen spaghetti in JOUW gezicht gegooid!" zei Camille tegen mij. "zeg maar tegen haar dat ze haar excuses aan moet bieden tegenover Naomi en dat ik haar zeker 2 dagen negeer. Daarna kijk ik wel of ik haar vergeef." zei ik tegen James. Hij keek me nijdig aan met een blik van "zeg het zelf" maar hij gaf het wel door. Carlos was gestopt met gamen en was naar on aan het kijken. Het was blijkbaar grappig, het ruzieen van Camille en mij, wanht hij lag blauw van het lachen. Ik negeerde hem en wachtte op Camilles reactie. Ze keek me boos aan, maar ook verdrietig. Ze begon te huilen, maar ik had door dat het niet echt was. IK had haar dit trucje al zo vaak zien gebruiken. "Acteren helpt niet, Camille"zei ik. Ze liep weg. "Doei!" riep ik haar na. Wat kinderachtig van mezelf. Ik stond op en besloot te gaan douchen. Toen ik klaar was trok ik mijn pyjama aan en poetste mijn tanden. Ik ging in bed liggen, maar ik viel nog niet in slaap. Ik bleef piekeren. Ik stapte uit bed, ging op mijn knieën liggen en keek onder mijn bed. Daar lag, in het stof, mijn knuffel die ik al sinds mijn geboorte heb. Ik had hem niet vaak in bed, omdat ik me er voor schaamde tegenover de jongens, maar soms, als ik niet kon slapen, pakte ik hem. Dit keer ook. Ik klopte het stof van hem af en kroop weer onder de dekens. Het duurde daarna niet lang meer voor ik in slaap viel.

~Aaahw Logan is lief<3~