Negenenzestig|•|

Hij blijf me dragen, hij zette me niet neer toen we thuis aankwamen. Met een vragende glimlach bleef ik hem aankijken. Hij weigerde iets te zeggen. Met gemak tilde hij me de trap op naar boven en hij liep rustig door naar onze kamer. Voor de deur stopte hij en zette hij me eindelijk neer. ‘Loop maar naar binnen.’ Nieuwsgierig opende ik de deur en liep ik naar binnen. Op het bed stond een gloednieuwe kooi, waar een jong eekhoorntje in zat. Met grote ogen keek ik naar de kooi en liep ik ernaar toe. Ik nam plaats op het bed een keek naar het beestje. Het was bang. ‘Ik doe je niets.’ Fluisterde ik. Het beestje keek op. Ze deed me denken aan Pepijn. Wie ben jij? Ik glimlachte. ‘Mijn naam is Madelein.’ Het beestje deinsde geschrokken achteruit. Je verstaat mij? Ik knikte. ‘Ik versta alle dieren.’ Het beestje liep naar me toe. Ik opende de kooi en liet haar op mijn hand klimmen. Het was duidelijk een vrouwtje, aan haar gedachten te horen. Jasper keek ons nieuwsgierig aan. ‘Heb je een naam?’ Nee. Ik glimlachte. ‘Lilly?’ Jij mag kiezen. Ik glimlachte, zouden alle eekhoorns eigenwijs zijn, of alleen degene die ik ontmoet. ‘Lilly is het dan.’ Madelein en Lilly. Ik miste Pepijn, maar Lilly leek net zo lief. ‘Je hoeft voor niemand in dit huis bang te zijn, ze doen je niets. En als je wilt mag je overdag met me mee, op mijn schouder.’ Graag. Ik glimlachte en wenkte Jasper. ‘Lilly, dit is Jasper, mijn verloofde.’ Het voelde fijn dat te zeggen. Ik zette haar op Jasper’s hand, die het overduidelijk niet al te fijn vond. Ik keek glimlachend nar Jasper die naar Lilly keek. ‘Bedankt.’ Fluisterde ik. Hij glimlachte terug. Een nieuwe vriendschap, maar de oude zal ik nooit vergeten.