5

Ik zie mijn vader en moeder. Ze zitten naast elkaar. Even denk ik dat het ongeluk één grote droom was, maar dan zie ik dat mijn ouder in de auto zitten. Mijn vader achter het stuur, zoals altijd. Mijn moeder zit op de bij rijders stoel. Ik zit op de achterbank, alleen. Ze hebben het over hun baan. Ze ruziën. Mijn vader is zo druk met de ruzie bezig dat hij niet ziet dat de weg een bocht maakt en dat langs de weg een boom is. “kijk uit, pap!! Een boom!!”schreeuw ik. Waarom hoor hij me niet en waarom let hij niet op.”pap let nou op!!!” schreeuw ik nog een keer. Weer horen ze me niet. Ik probeer mij vader aan te raken, door elkaar te schudden. Maar ik kom niet bij hem, ik zit vast op de achterbank. Ik probeer naar voren te leunen, maar tewijl ik dat probeer, knallen mijn ouder met de auto tegen de boom.
Opeens sta ik buiten de auto. Ik zie de auto tegen de boom. Ik zie dat in de auto twee mensen bewegen. Mijn ouders, ze leven nog! Maar dan zie ik plasje onder de auto. Een bezine lek. Verder op zie ik een klein vlammetje. Ik schreeuw en ren zo hard als ik kan. Maar ik kom niet vooruit en ze hoeren me weer niet.”Alsjeblief, ga niet dood! Doe het voor mij, ga niet dood! Ik wil niet alleen zijn” zeg ik en ik val snikkend op mijn knieën. BOEM!!!

Ik schrik wakker. Waarom moest ik dit nou zien, alsof mij leven niet erg genoeg is. Ik voel tranen over mijn wangen lopen. Waarom? Waarom?. “had je een nachtmerrie? “ vraagt een vrouw die naast me zit. Ze was me nog niet opgevallen. Ze is net zo bleek als alle andere Cullens. Ze heeft ook de zelfde kleur ogen. Waarschijnlijk is ze familie.
Ik knik als beantwoording op haar vraag. “ach, waar ging die nachtmerrie over?” waarom moet ze dat nou vragen. Ik heb het er liever niet over. Maar het is niet echt aardig om haar bod af te wijzen. Ze bedoelt het goed. “over… de … dood… van mijn ouders”zeg ik met een aarzelende piep stem. “zal ik wat drinken voor je regelen?” vraagt de vrouw . het is eigenlijk wel fijn om wat te drinken. Ik heb helemaal een droge keel. “ja graag” antwoord ik. De vrouw loopt de deur uit. Ik ga langzaam rechtop zitten. Ik heb even en klein beetje hoofdpijn, maar dat is snel over. De kamer is nog steeds hetzelfde als de vorige keer dat ik wakker was. Alleen deze keer staat er ook een kleine zwarte tas in de kamer. Ik probeer mijn droom weer voor de geest te halen. Zou dat echt gebeurt zijn? Of was het anders? Voor ik verder kan speculeren, is de vrouw al terug met een glas met water. Ze geeft me het glas met water aan mij. “dank je, mevrouw” zeg ik. “noem me maar Esme. En je mag “je” zeggen” zegt de vrouw, Esme. “oke, Esme”. Ik drink het glas met water langzaam leeg en zet het daarna op een kastje naast me. Dat was lekker.
zou Esme misschien de vrouw van Carlisle zijn? Ze ljikt veel op de andere Cullens. Ze heeft de zelfde bleke huid en gouden ogen. En volgens mij heb ik haar naam wel eens gehoort. “ben jij misschien de vrouw van Carlisle?” gooi ik er uit. “ja, goed opgemerkt!” zegt ze enthousiast. Ik lach een klein beetje naar haar. Ik ben opgelucht dat ik het niet fout heb, want dat zou echt een afgang zijn geweest.
Bij Esme voel ik me, een soort van, veilig. Een soort van elfje ofzo die nachtmerries verdrijft. Een soort tweede moeder, die veel meer van me houd dan mijn eerst. Die me veel meer beschermt. Het is gek dat ik dat voel terwijl ik haar nog maar net ken. Ik voel me verdrietig bij deze gedachten, de gedachten aan mijn moeder, aan mijn ouders. Esme merkt dit en geeft me een knuffel.”het komt allemaal goed, stil maar” zegt ze op een troostende toon. Ik voel me al iets beter en krijg een glimlachje op mijn gezicht. Het voelt goed om zo getroost te worden. Vooral op moeilijke momenten. Ik voel me al een stuk beter dan toen ik voor het eerst wakker werd. Hoe lang heb ik eigenlijk geslapen? Ik weet het echt niet. Misschien 1 dag, misschien 2. Het voelt echt voor een hele korte tijd.