Cassandra blijft

Ik rende nog steeds, en wou nog steeds het liefst naar huis. Ik begon te lopen, en deed mijn haar een beetje goed want anders denken ze nog dat er iets ergs gebeurd. Ik was al snel bij de deur, en deed hem open. Plotseling vloog er een kan tegen mijn hoofd en ik viel.
‘Net goed’ riep iemand
‘Sara’ riep iemand anders
‘Andrea’ kreunde ik
Iemand hielp me overeind, en ik keek op.
‘Andrea’ kreunde ik weer
‘Sara’ zei Andrea, ‘gaat het’
‘Ja’ kreunde ik
‘Ze blijft tot het bal’ zei Andrea
Ik kreunde.
‘Nee hé’ kreunde ik
‘Ja’ zei Andrea
‘Ik moet je wat vertellen’ zei ik, ‘later als Cassandra er niet meer bij is’
‘Oke’ zei ze, ‘maar eerst moeten we kleren ontwerpen’
‘Voor wie’ vroeg ik, ik was ondertussen gaan zitten en keek rond.
‘Voor de royals’ zei ze
‘Zit daar niet te niksen’ zei Cassandra, en ze trok me ruw overeind.
Ik keek boos naar haar, en voor ik het wist sloeg ze me in mijn gezicht.
‘Hé dat gaat te ver’ zei Andrea
‘Hou je bek’ riep ze
Ik keek smekend naar mijn tante, maar toen ik keek zag ik blauwe plekken op haar gezicht. Wat kon er gebeurt zijn in zoveel minuten. Ik keerde me weer naar Cassandra toen ik voetstappen hoorde.
‘Wat’ riep Cassandra, ‘Wie ben jij’?
Ik keek om en ik zag een meisje die heel erg leek op de jongen van de boot.
‘Wat doen jullie’ vroeg zij, ‘Mijn familie is hier over een paar minuten’. ‘Dus ga jullie opknappen’!
‘Sorry’ zei Cassandra, ‘Wij gaan nu naar binnen’
Ik liep snel met hun mee naar binnen.
‘Ga naar boven en laat je niet zien’ zei Cassandra
‘Dat kan niet, zij moet tekenen’ zei Tante
‘Oke’ zei Cassandra
Ik moest achterin gaan zitten en mocht me niet laten zien, dus deed ik dat. Maar er gingen rare gedachten door mijn hoofd, was de jongen van het schip koninklijk? Ik wist het niet meer. Ik hoorde mensen praten en ik luisterde aandachtig. Cassandra had een doek tussen ons in gespannen, zodat ik alles hoorde en schaduwen kon zien.
‘Ik wil voor de prinsessen een mooie jurk in drie verschillende kleuren’ zei een vrouw en ik begon te schetsen en zette er onder: in verschillende kleuren. De vrouw begon weer te spreken:
‘Ik zelf wil een jurk vol kralen en linten, en veel glitters’ zei ze
Ik begon weer te schetsen, maar nu zoals de vrouw het wou.
‘Mijn enige zoon moet een normaal pak dragen, gewoon zwart ’ zei ze
Nog een tekening, maar nu van een zwart pak.
‘Voor de koning een pak van goud waar zijn linten opkunnen’ zei de vrouw
Ik tekende de laatste tekening en zette er bij dat het in het goud moest zijn.
‘Dat was alles’ zei ze, ‘Over hoeveel dagen is het klaar’?
‘Ongeveer een week’ zei Cassandra, ‘maar als mijn mensen een beetje opschieten wel eerder ’. ‘Als ik bijvoorbeeld een uitnodiging krijg voor het bal’?
‘Die krijg je maar die krijgen alle meisjes onder de achttien’ zei de vrouw
De rest hoorde ik niet meer want ik was naar boven gegaan, ik keek nu naar de muur waar mijn tekeningen aan hingen. Daar zag ik de jongen mij glimlachend aan kijken die ik vanmiddag al had zien glimlachen. Ik schrok ervan, hoe kon ik weten wie dat is, hoe kan ik mijn tekening tegen komen? Ik hoorde iemand de trap opkomen en hoorde dat het hakken waren, ik wist gelijk dat het Cassandra moest zijn. Ik trok snel de tekeningen van de muur en verstopte ze snel achter mijn rug. Ik stopte ze in mijn stik achter mijn rug waar ik mijn, soort van, schort achter mijn rug vastzat.
‘’zie het niet’’ dacht ik, ‘’zie het niet’’
‘Goed zo’ zei Cassandra, ‘je hebt je stil gehouden’. ‘Heb je al de aantekeningen’?
‘Ja’ zei ik, ‘Ik begin er morgen aan’
‘Niet morgen, vandaag!’ zei ze
‘Oke oke’ zei ik, ‘maar jij zegt het tegen Andrea’
‘Oke’ zei ze, ‘en je gaat nu naar beneden’
‘Ja ja ’ zei ik
We liepen naar benden en ik liep naar de kelder en zij liep naar Andrea om haar het nieuws te vertellen, beneden waren alle stoffen. En ik had veel stoffen nodig, ik pakte goud en roze, geel en blauw, groen en paars en bruin en wit. Ik kon niks meer zien toen ik de trap op liep, dus liep ik vaak tegen de muur aan.
‘Kom maar ik help je wel’ zei Andrea
‘Dank je ’ zei ik
We liepen samen naar de werkkamer en gingen gelijk aan het werk, we gingen eerst aan het werk met de jurken die hetzelfde moeten zijn en we begonnen met het uittekenen van de lijnen van de jurken. Deze jurken waren iets makkelijker dan de jurk van de vrouw, want zij wou allemaal linten en dingen.
‘Laten we een liedje zingen’ zei ik
‘Ja goed idee’ zei Andrea, ‘dat maakt het gezelliger’
En dus begonnen we te zingen en ging het wat sneller, al snel was het donker en wouden we naar bed toen we merkten dat de deur dicht was. We hadden geen sleutel en waren niet van plan om verder te gaan.
‘Welk laken wil jij’? vroeg ik
‘Deze ’ zei Andrea
‘Oke’ zei ik
We gingen aan het eind van de kamer liggen en viel al snel in slaap.