4

Pov. : Tess
“Tess, Tess, hoor je me” hoor ik meerdere stemmen zeggen. Ze gaan maar door en ze galmen in mijn hoofd. Waarom laten ze me niet gewoon met rust. Hij jullie mond. Ik wordt gek van het geluid. Het galmen doet op een bepaalde manier pijn.
“laat haar met rust, ze heeft tijd nodig” zegt iemand. Ik ben die gene heel dankbaar, want het is nu eindelijk stil. Eindelijk rust. De pijn in mijn hoofd is voor het grootste deel weg, maar het is nog wel aanwezig. Ik probeer mijn ogen open te doen. het lukt, maar het gaat moeizaam. Ik zie een fel wit licht. Na een tijdje zijn mijn ogen aan het ligt gewend. Ik zie dat het licht van een lamp komt die aan een wit plafon zit. Ik blijf zo nog een tijdje liggen. Na een tijdje probeer ik mijn hoofd op te tillen om meer te kunnen zien en daardoor te kunnen bepalen waar ik ben. Als ik dat probeer voel ik een vreselijke pijn in mijn hoofd. Niet zo’n pijn als toen bij het praten van die mensen, maar een meer stekende pijn. Erger. Na een tijdje, waneer de pijn me te veel wordt, geef ik het op en leg mijn hoofd op het zachte kussen. De steekpijn in mijn hoofd trekt langzaam weg. Mijn lichaam voelt moe en niet echt bruikbaar. De slaap neemt toe en na een kwartier, voor mijn gevoel, val ik in slaap.
Als ik wakker word, doet mijn hoofd minder pijn. Zou ik nu wel mijn hoofd op kunnen tillen? Ik probeer het en na een tijdje doorzetten, krijg ik mijn hoofd een klein stukje van mijn kussen af. Het is ver genoeg om de dingen langs de muur te zien: een paar stoelen, een deur en rechts van mij apparatuur. Ik kan dus concluderen dat ik in een ziekenhuis lig. Ik leg mijn hoofd weer op mijn kussen. Ik probeer te bedenken wat er nog meer pijn doet. Mijn rechter arm doet pijn, dat merk meteen al op. Er zit iets warms om mijn arm, maar ik zie het niet omdat er een laken overheen ligt. Verder kan ik niet zomaar voelen wat er nog meer pijn doet.
op dat moment komt dokter Cullen naar binnen. “zo, je bent wakker, zie ik. Hoe voel je je?” vraagt dokter Cullen. Nee, ik slaap. Natuurlijk ben ik wakker, dat zie je toch?? “ehh… wel goed, denk ik” zeg ik met een schorre stem. “Ik ga een paar testjes doen” “is goed dokter” “alsjeblieft, noem me Calisle. Anders voel ik me zo oud en dokter klinkt zo formeel” “oké, zal ik doen”. Carlisle loopt naar mijn voeten eind en schuift het laken van mijn voeten. Carlisle haalt het verband, dat om mijn voeten zit, eraf. ik voel een vreselijke pijn op de onderkant van mijn voeten. ”AU” zeg ik. “sorry” zeg Carlisle. Ik herinner me nog heel vaag wat er gebeurt is. Mijn ouders zijn dood… ik ben nu helemaal alleen, waar moet ik straks heen? Ik heb verder geen familie die me op kan vangen. Ik heb helemaal geen familie meer. Ik voel een traan over mijn wang glijden. Nog een traan. Ik sluit mijn ogen, ik wil niet meer op de wereld zijn. Laat me maar alleen. Ik heb niks meer om voor te leven. Niks meer om mijn best te doen. ik deed alles voor mijn ouders, niet voor mezelf. Alles om mijn ouders trots en blij te maken. Ik voel een koude hand over mijn wang gaan. De tranen zijn weg. Ik doe mijn ogen open om te zie wie dat deed. Diep van binnen hoop ik dat het mijn moeder was. Maar het is Carlisle. Het is Carlisle’s hand die de tranen weg veegt. Hij is de gene die me troost geeft. Niet één van mijn ouders…
“bedankt”zeg ik met een zachte piep stemmetje. “ rustig maar. We vinden wel voor een oplossingen. Maar eerst gaat jou gezondheid voor. Eerst moet je aan sterken. Al het andere is een zorg voor later.” zegt Carlisle. Ik knik. Jammer genoeg zal het nooit meer hetzelfde worden. Nooit meer mijn zorgeloze leventje. Ik zucht. Carlisle doet nieuw verband om mijn voeten. Hij kijkt op mijn armen hoe het daar mee zit. Ik zie dat er diepe sneeën op zitten. Hoe kan het dat ik er niks van gemerkt heb, die avond. Normaal gesproken zou ik het uitschreeuwen als één van die sneeën krijg. Maar ik heb echt niks gemerkt. Ik voelde alleen maar de verscheurende pijn in mijn borst. Carlisle kijkt ook op mijn gezicht. “ik ben klaar. Je moet nu vooral veel rusten, dus doe dat ook” zegt Carlisle als hij klaar is. Ik knik als beantwoording op zijn advies.
Carlisle gaat de kamer uit en laat mij daardoor alleen. Alleen, zoals ik later ook zou zijn…