Chapter two. Irritation, magic, and lots of red hair. 2.4

Na nog een aantal duellen aangezien te hebben, was de les eindelijk voorbij. Nu kwam het dan eindelijk aan tot het moment; de try-outs. Ik zou alles moeten geven om in het team te kunnen komen. Maar het ging me lukken, ik was niet voor niets June Willow Blake; verliezen was niet mijn ding.
‘Eve, ga je mee?’
Alicia stond al op me te wachten. Ze hoopte echt dat ik zou winnen, de lieve schat. Je zou juist verwachten dat ze boos zou zijn, of teleurgesteld, aangezien ik voor haar plaats in het team ging, maar zo was Alicia niet. Al had ze haar been gebroken en baalde ze dat ze niet kon spelen, toch hoopte ze dat ik haar plaats in kon nemen. In Slytherin waren de mensen nooit zo, dan was er niemand die hoopte dat je het goed ging doen, of je aanmoedigde. Het was daar een en al jaloezie. Er zaten natuurlijk wel goede, lieve mensen tussen, maar dat kon je nooit duidelijk laten merken, dan waren de rapen gaar. Als je ook maar een vorm van aardigheid liet zien, was je een verrader, zo gemakkelijk was het. Maar hier in Gryffindor was er veel minder jaloezie. Ik had het gevoel alsof iedereen met elkaar overweg kon hier, iedereen was vriendelijk. En ik paste hier duidelijk niet thuis.
‘Hey Alicia, moet ik trouwens een zwerkbal uniform aan?’
‘Ja, natuurlijk!’ Ze grinnikte toen ze mijn verschrikte blik zag, ‘Maar maak je daar nou maar geen zorgen om, ik heb alles al geregeld. Wij hebben dezelfde maat, dus jij mag mijn uniform lenen.’
Ik glimlachte dankbaar naar haar, en zag dat we het zwerkbalveld alweer bereikt hadden. Vol met zenuwen stapte ik het veld op. Oliver stapte meteen op me af.
‘Hey Eve, leuk dat je gekomen bent! Ik ben de aanvoerder, dus ik kies uiteindelijk wie er in het team komt. Dus ik hoop dat je goed bent,’ knipoogde hij, ‘Jij bent als derde. Er doen vijf mensen mee, dus je hebt competitie.’
Ik knikte naar hem en ging op de tribune zitten, wachtend tot het mijn beurt was om mezelf te bewijzen. Als eerste kwam Cormac McLaggen, een jongen van het zesde jaar. Hij was redelijk goed, maar miste een paar hoepels. Dat kon beter dus. Daarna was Dean Thomas, die erg goed was. Hij miste maar één hoepel, wat uitzonderlijk goed was. Dit zou moeilijk worden om te verbeteren.
‘Evanthe James,’ werd er geroepen.
Ik stond op, vol goede moed. Dit moest me lukken, ik moest alles geven.
‘Kom op Eve, je kunt het! Ontwijk de Beukers en gooi die Slurk de hoepels in. Ik heb er vertrouwen in!’ moedigde Alicia me aan.
Ik glimlachte even en liep, met mijn Vuurflits in mijn hand, het veld op. Ik keek even om me heen en bekeek alles even goed. Oliver was wachter, dus zweefde voor de hoepels, ik moest dus langs hem komen. Een stukje verderop zweefden Fred en George rond. Zij waren de Drijvers, dus zij zouden Beukers op me af gaan sturen, dit zou nog wat worden. Met goede moed steeg ik op, met mijn Vuurflits. Meteen kwamen er Beukers op me af, maar die ontweek ik behendig. Wanneer ik iets anders op me af zag komen, besefte ik dat dit de Slurk was. Ik reek uit en ving hem behendig, wanneer ik hem met volle kracht op de hoepels afgooide. Meteen ging hij door een hoepel heen, straal langs Oliver. Oliver keek me geschokt aan en ik grijnsde. Gejuich van de tribune steeg op, dit ging goed.

Beukers vlogen om mijn hoofd heen, maar geen één was er nog in geslaagd om me te raken. Tot nu toe was het me steeds gelukt de Slurk door de hoepels te gooien, ik had er nog één te gaan. Als deze er doorheen ging, had ik Dean verbeterd, dan had ik een perfecte score. Wanneer ik de Slurk op me af zag komen, reek ik uit, maar schrok toen ik een geluid achter me hoorde. Een Beuker kwam met volle vaart op me af. Verschrikt keek ik om me heen, zoekend naar een oplossing. Uit een reflex sloeg ik mijn bezem hard tegen de Beuker aan, wanneer hij met een harde knal de andere kant op vloog. Meteen vloog ik omlaag, waarna ik wel heel dicht bij de grond kwam. Vlak voordat de Slurk de grond raakte, pakte ik hem vast en vloog op de hoepel af. Met alle laatste kracht die ik had, gooide ik hem richting de hoepel. Ik sloot mijn ogen, nerveus over het resultaat. Wanneer ik een gejuich hoorde opstijgen, opende ik mijn ogen weer, het was me gelukt. Ik landde weer op de grond, waarna Angelina, Alicia en Katie meteen op me af kwamen rennen.
‘Dat was geweldig! Waar heb je zo leren zwerkballen?’
‘Geen idee, ik weet niet wat er gebeurde!’
‘Wat er ook gebeurde; het was geweldig!’ riep Angelina.
Ik glimlachte trots. Oliver kwam ook onze kant oplopen en keek me geschokt aan.
‘Eve, waar kwam dat vandaan?’ Ik haalde even mijn schouders op, waarna hij vervolgde, ‘Ik denk dat we een natuurtalentje hebben gevonden. De rest hoeft niet meer te proberen, we hebben onze nieuwe Jager gevonden.’
Meteen sprong ik op en begon een vaag dansje te doen. Ik zat in het team!
‘We trainen op maandags en donderdags, van zeven tot acht,’ vertelde Oliver.
‘Bedankt, echt waar.’
Hij glimlachte even en liep weer weg, vast om try-outs te houden voor andere posities of zo.
‘Gefeliciteerd, Eve! En sorry van die Beuker, maar we moesten iets doen om te laten zien dat je goed was.’
‘Bedankt, Fred,’ mompelde ik sarcastisch, ‘En je nam maar aan dat het goed zou gaan, die Beuker? Wat nou als je me had geraakt en ik flauw was gevallen?’
‘Ehm, mond-op-mond beademing?’ grijnsde hij onschuldig.
‘Als die situatie eens voorkomt, laat me dan alsjeblieft overlijden,’ grimaste ik.
Ik draaide me om en liep weg, overal was beter dan hier blijven en dit aanhoren. Waarom moest Fred mij nou steeds komen irriteren? Deed hij dat expres of zo?
‘Hey Eve,’ riep Fred me na, ‘Kijk je al uit naar zaterdag?’
Kon iemand me alsjeblieft vermoorden?