# 6

Na dat we onze zware koffers hadden weggezet, wouden we zo snel mogelijk een coupé voor ons vijven. Het was redelijk druk en elke coupé die we passeerde zat al aardig vol. De Hogwarts Express maakte een fluitend geluid. En je voelde de trein langzaamaan schokkend op gang komen. We naderde het einde van de wagon en Eve, die helemaal voorop liep, draaide zich zwaaiend om.
"Hier is er nog één vrij!" Zei ze opgewekt.
"Eindelijk! Ik zit aan ..."
"Aan het raam." Onderbroken we Brodie. Die in de lach schoot door onze reactie. Na zes jaar kende we Brodie goed genoeg dat ze altijd aan het raam wou zitten en er geen mogelijkheid tot discussie was met het haar. Eve opende de coupé en liet ons eerst plaatsnemen. We lieten Brodie aan het raam zitten, rechtover haar ging Lina zitten die gevolgd werd door Jen. Ik zette me naast Brodie neer. Eve sloot de deur en ging naast Jen zitten.
Ondertussen was de trein al goed aan het rijden. Binnen dit en een paar uur waren we in Hogwarts. Ik keek enorm uit naar de sorteerceremonie van de eerste jaars. Voor hun was dit een belangrijk moment. Voor mij was het dat toch. Het moment dat ik die grote zaal binnenwandelde, voelde ik de adrenaline door mijn aderen stromen. Dit voelde ik nog altijd, elke keer had grote zaal een magisch en groot impact op me. Ik verdronk in gedachten en zag de beelden van zwevende kaarsen en grote tafels bedekt met veel te veel eten. Maar niet veel later haalde Lina me uit men gedachten.
"Is dat een nieuwe ring, Ellis? Hij is heel mooi." Haar ogen staarde naar mijn vingers. Ik keek ook eens naar de ring en knikte.
"Ik heb hem deze vakantie van mijn vader gekregen. Het is een soort van familie erfstuk. Het is het enigste wat hij nog van zijn echte familie had, ook al kent hij die niet." Legde ik uit.
"Hij is inderdaad heel mooi." Bevestigde Eve nu. Ik glimlachte even en dacht aan mijn ouders. Ik ging ze zeker en vast missen en ik keek al uit naar hun eerste brief.
"Ik zag dat alleen je vader mee was?" Veranderde Brodie nonchalant van onderwerp. Ik keek haar glimlachend aan en knikte snel. We wisten allemaal al langer dan vandaag dat Brodie fier was op haar volbloed familie en dreuzels voor haar minderwaardig waren. De eerste jaren ergerde ik me er enorm aan. Nu liet ik het maar wat over me heen waaien. Ik was trots op mijn moeder, niemand kende zoveel liefde als mijn moeder.
"Brodie, moet dat nu?!" Klonk Jen nogal beledigend. Alle blikken waren op Brodie gericht, maar ik lachte het snel weg.
"Ik zei het alleen maar. Chill, meiden." Zei ze doodnormaal en ze maakte wat bewegingen met haar handen die ons moesten geruststellen. Brodie was nu eenmaal wat baziger dan ons, maar we wisten ook wel hoe geweldig ze kon zijn.

Brodie en Lina waren beide in slaap gevallen tegen het raam. Ik keek naar Lina en zag dat haar mond wat openstond. Er kwam licht gesnurk uit, wat me deed giechelen. Wat ik natuurlijk nooit zou doen, maar ik wou hen ook niet wakker maken met mijn luide blunder lach. Ik draaide me naar Eve en Jen toe die een fluisterend gesprek aan het voeren waren over jongens.
"Ik ga even mijn benen strekken." Onderbrak ik hun gesprek. Ze keken beiden op.
"Wil je dat we meegaan?" Vroeg Jen. Ik schudde mijn hoofd.
"Nee, hoor. Ik ben zo terug." Zei ik. Ik stond op en deed de deur open.
"Tot zo!" Zei Eve wat luid door haar enthousiasme. Ze sloeg snel haar hand voor haar mond. Lina maakte een luider knor geluid en zakte nog wat meer door. Jen moest er om giechelen. Snel sloot ik de deur weer. Achter het glas wuifde ik nog eens snel naar de meisjes.