*~59~*

59.
Seiko keek op van haar dag droom toen er op haar schouder werd getikt. Tsaku stond grijnzend voor haar met een sleutel om zijn vinger, die hij rond draaide. Seiko glimlachte terug en liep toen achter Tsaku de trap op. De vragen aan de jongen racete door haar lichaam. Ze wou van alles vragen, er waren zoveel vragen, maar voor een bepaalde reden kon ze de woorden en het lef niet vinden om het te vragen. Tsaku stopte voor een kamer en stak de sleutel in het slot. De kamer was netjes en stijlvol. Er was een bankje met een tv, een kast en in de hoek van de kamer stonden twee bedden. Het raam had een wit gordijntje en er stond een vaas bloemen in het raamkozijn. Seiko liep meteen door richting het bed en liet zich er met een plof opvallen. Ze gaapte luid en greep haar kussen stevig vast. “Ben je moe?” Tsaku keek op van zijn tas naar het meisje dat opgerold op het bed lag. Seiko knikte langzaam voordat haar ogen begonnen dicht te vallen. Het laatste wat ze zag was een scroll die uit Tsaku’s tas kwam, een scroll met haar naam er op. Even voelde ze de wil om weer op te staan maar liet zich toen toch volledig mee dwalen met haar slaperige gevoel.

Seiko opende haar ogen toen er iemand in haar zij prikte. “Hnn?” Ze draaide zich om en trok de dekens verder over zich heen. Weer werd er in haar zij geprikt. “Seiko, Word wakker we gaan” Seiko opende opnieuw haar ogen en ging overeind zitten, ze wreef even in haar ogen, geeuwde en rekte zich toen uit. “Oké, Kan ik nog douchen?” Tsaku keek naar de muur die naast de deur hing en knikte toen. “Als je opschiet wel” Seiko kniokte blij en begon haar hele ochtend ritueel. Na een kwartiertje stond ze aangekleed en wel om te vertrekken naast Tsaku.

“Zooo waar gaan we naar toe?” Ze hadden gegeten bij Ichiraku Ramenbar en liepen nu verder door de straten van Konoha. Seiko keek om de zoveel tijd even om zich heen, hopend dat ze niemand bekends tegen kwam. Ze zullen zich waarschijnlijk vast afvragen waarom ze niet bij de chunin examens was. Tsaku keek even rond alsof hij iets zocht. “Ik moet naar iemand toe. Ik denk dat je hem wel kent.” Seiko keek verbaasd naar Tsaku. “Oké, naar wie moet je toe dan?” Tsaku grijnsde. “Ik zoek iemand die Uchiha Sasuke heet. Ken je hem?” Seiko stopte met lopen en haar ogen vernauwde zich. “Ja die ken ik, waarom moet je hem spreken?” Tsaku draaide zich om. “Hoe ken je hem?” “Ik was eerder.” Tsaku rolde zijn ogen even. “Hij weet een aantal dingen die ik nodig heb voor mijn missie. Hoe ken je hem?” Seiko begon weer te lopen en zuchtte. “Hij is mijn oom en hij is als een vader voor me.” Tsaku zei niks en vesnelde zijn pas. Ze rende beidde snel over de daken heen op weg naar Sasuke’s huis. Na een kleine 10 minuten kwamen ze tot stilstand. De straat waar ze woonde was nooit druk, ook nu niet, er was niemand die door de staar liep en het was er compleet uitgestorven. Seiko slikte even en liep richting, de deur en klopte even. Tsaku stond naast haar en keek echter nogal emotieloos. De deur ging open en Sasuke stond met kop koffie in de deuropening. “Kan ik u help……SEIKO !!” Sasuke’s ogen vegrootte zich. Seiko lachtte even ongemakkelijk en hupte van de ene been naar de andere. “Waarom ben je hier en niet bij de chuninexams?! En wie is dit?!” Sasuke keek naar de jongen naast haar en zijn ogen vergroote zich voor een tweedde keer. Zo snel als Sasuke kon trok hij Seiko naar binnen en ging voor haar staan. Itachi?! Sasuke schudde zijn hoofd. Nee de jongen is te klein om Itachi te zijn, hij lijkt op Itachi toen hij nog jong was.


Reacties ongeai~~