Part 1. The beginning of the end.

Liefste,

Als jij dit leest zal ik er waarschijnlijk niet meer zijn. Dan ben ik naar een plek waar ik me niet elke nacht in slaap hoef te huilen en waar ik mijn pijn en verdriet niet meer voel.
Ik probeer dit nu al maanden vol te houden, te vergeten wat ik ooit had. Ik probeer jou te vergeten, maar keer op keer besef ik dat dat niet lukt. Ik kan je niet vergeten, hoe graag ik dat ook zou willen. Het liefst zou ik boos op je zijn en je haten, maar dat kan ik niet. Ik hou namelijk te veel van je.

Waarom toch? Waarom?
Hoe kon je me dit aandoen? Doodleuk in mijn gezicht zeggen dat het uit is. Alsof het niets is! Zomaar opeens!
Hield je niet meer van me? Was er een ander? Wat heb ik fout gedaan, dat ik zoiets verdien?
Het enige wat ik nog wilde was een antwoord.
Deed het je dan helemaal niets?
Een antwoord zal ik helaas nooit meer krijgen.
Maar ondanks alles hou ik nog van je, helaas teveel.

Weet je nog die keer dat we naar de sterren keken en jij zachtjes "Nothing even matters" voor me zong? Of al die keren dat je "Ik hou van je" in mijn oor fluisterde voor het slapen gaan? De keren dat je me vrolijk maakte als ik down was? Dat zijn van die kleine dingen waarom ik zo van je ben gaan houden.

Ik trek dit niet. Ik kan dit niet meer, doen alsof het goed met me gaat. Vanbinnen ga ik dood. Het feit dat alles over is tussen ons dringt nu pas echt tot me door. Iedere keer als ik wakker word denk ik dat het gewoon een nachtmerrie was, dat dit alles nooit is gebeurd, maar die lege plek naast me in bed laat zien dat het de keiharde waarheid is.
"I will never let you go" zei je, en toch liet je me gaan.

Ik hield van je en ik zal altijd van je bijven houden.
Vaarwel, jongen die mij het gelukkigste meisje op aarde maakte.
Vaarwel James.

Xxx Nina.