Negen ¤ 2003

Ik glimlachte bij de gedachte. ‘Net zo gul als Carlisle. Je hebt veel van hem geleerd. Hij is een aardige man.’ ‘Dat is hij, ja.’ Hij keek even rond. ‘Als jij de dekens van de meubels haalt, haal ik eten. Wat wil je?’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik ben een zwerfkind, ik lust alles.’ Hij grinnikte kort en verliet daarna het huis. Ik zuchtte en begon in het hele huis de lakens die over sommige meubels lagen eraf te halen en op te vouwen. Toen ik na een half uur klaar was legde ik alles op een stapel. Toen Edward binnen kwam lopen, groette hij me en liep naar de keuken. Ik volgde hem. ‘Jij kan koken?’ Hij knikte. Ik grinnikte zacht. Hij kan koken terwijl hij niet eens hoeft te eten, en ik kan niet koken, terwijl het wel slim zou zijn. Edward grinnikte. ‘Dat is inderdaad niet handig.’ Ik zuchtte. Ik wist dat ik iets belangrijks vergeten was, hij was een van de getalenteerde uit de familie Cullen. De gedachtelezer. Irritant en handig tegelijk. ‘Wat maak je?’ ‘Lasagne, vind je dat lekker?’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Nog nooit op.’ Hij zette een schaal in de oven. ‘Wanneer is de laatste keer dat je redelijk heb gegeten?’ Ik ging op het aanrecht zitten. ‘Ligt eraan wat jij redelijk vind.’ ‘Aan tafel, met mes en vork.’ Ik dacht even na. ‘Twee jaar geleden, toen Carlisle me meesleepte naar een hotel heeft hij me ook mee uit eten genomen.’ Edwards mond viel nog net niet open. ‘Mis je het niet?’ Vragend keek ik hem aan. ‘Wat?’ ‘Het normale leven.’ Ik haalde mijn schouders op en volgde Edward terwijl hij de tafel voor me dekte. ‘Ik heb het nooit gehad. Maes was een nomade, en sinds drie jaar ben ik een zwerfkind zonder toekomst.’ Hij schudde zijn hoofd en zette de lasagne op tafel. ‘Waarom denk je dat je geen toekomst heb?’ Ik ging aan tafel zitten en Edward schepte wat lasagne op mijn bord. ‘Omdat de Volturi me ooit wel vind en vermoord, of ik geef op.’ Ik snap zelf niet waarom ik het nog niet opgegeven heb, ik heb toch niemand om voor te blijven vluchten. Ik pakte de vork en nam een hap. Het was heerlijk. ‘Je kan erg goed koken.’ Hij glimlachte. ‘Dankje.’