Not Me.

Ik voelde me duizelig bijna te zwak om stevig op mijn stoel te blijven zitten. Haar ogen stonden zacht, een glinstering duidelijk. Ze stopte voorzichtig een lok achter haar oren terwijl ze lachte met iets wat hij zei. Het enige wat door mijn hoofd ging was pure woede. Mijn beste vriend met… en daar was het…. Het moment waar ik mezelf moest vertellen dat zij het probleem niet was. Dat het haar indeling was, haar naam of de manier waarop ze het deed. Ik voelde mijn woede zwellen, zag hoe hij lachend zijn hoofd naar haar schudde en ze dan haar vinger tegen haar lippen drukte om hem aan te geven dat Professor Lowis binnen gewandeld was. Hij was het soort leerkracht die iedereen lief had, ook al was het de taak van een Zwaderaar om iedereen te haten. Vriendelijk of irritant. Hij liep naar de voorkant van de klas, fronste naar het bericht en keerde zich naar Rose en Cass om. “Ik dacht al dat ik gehoord had dat je terug was,” knipoogde hij naar haar. Een blos deed haar wangen opgloeien en haar lippen krulden op in een perfecte glimlach. Ik fronste, klemde kwaad mijn tanden op elkaar. Ze streek haar haren weg,”het is goed om terug te zijn, professor!”
Met een knip van zijn vingers verdwenen de woorden van het bord en stond er in grote letters stond er: ‘4 weken!’.
Iedereen werd stil en staarde verward naar het bord. “Wie weet er wat dit betekend?”
Iedereen wisselde een blik met elkaar maar enkel Cass stak zijn hand op. Ik wilde hem bijna neerhalen maar weerhield het; dacht aan Verena voor ik helemaal brak. “Casstiel…” zei Professor Lowis grijnzend. “4 weken is de tijd die we krijgen om een paper te schrijven over één bepaald Fabeldier, Meneer!”
Ik mompelde snel een spreuk die enkel ik kon horen. Ik voelde mijn oor kriebelen en vervolgens verdwijnen. Ik deed alsof ik iets van de grond opraapte, zag mijn oor onderaan hun tafeltje plakken. Ik hoorde ieder woord dat ze zeiden, onwetend van mijn aanwezigheid in hun gesprek. “Hoe wist je dat?” fluisterde ze naar hem. Hij haalde zijn schouders op, die stomme grimas om zijn lippen heen. “Ik ken een aantal laatste jaars, hij doet dit ieder jaar!”
“Scor? Scooorrrr?”
Ik schrok op, keek naar haar gefrustreerde gezicht. “Vind je het ook niet ongehoord? He… waar is je oor?”
Ik deed alsof het niets was, maar haar grote ogen brandden op mijn huid. Bel! Bel! Bel!
Het duurde te lang, ze moesten daar weg! Allebei!
“Goed, ik kies partners voor het eerste trimester, daarna kiezen jullie zelf maar!”
Ik balde mijn handen tot vuisten, een plan vormend in mijn hoofd.
“Zolang hij me maar niet bij één van die sukkels zet,” zei ik luid tegen Emily wijzend naar een Griffoendor voor me.
Hij knarste kwaad zijn tanden, zijn handen zacht trillend. “Scorpius, jij moet leren om te gaan met je medeleerlingen! Jij hebt iemand nodig die je in de hand kan houden!”
Zijn blik gleed door de ruimte. Ik hoorde haar smeken: Niet ik! Niet ik! Niet ik!
Het deed pijn maar ik wist beter. “Scorpius, jij en Rose zijn nu partners!”
Ik trok een walgend gezicht en negeerde het bonzen van mijn hart, zo hard dat het pijn deed.