You Turn Out To Be...

De tijd tikte zo traag verder, dat het leek alsof we samen vast zaten in een andere wereld. Ik beet nerveus op mijn lip, staarde naar het bord alsof er ieder moment iets op zou verschijnen. En tot mijn verassing, deed het dat ook. Mijn ogen werden groot en zijn lachende gezicht keerde zich naar me om.
'Gaat het wel?', stond er in sierlijke letters op het bord geschreven. Ik voelde mijn mond open vallen maar herstelde snel, grinnikte als een klein meisje. “Jij bent Rose, toch? Rose Wemel?”
Ik knikte verdwaasd, helemaal verdwaald in zijn groene ogen. Hij keerde even weg en toen hij me weer aankeek zat er een bril op zijn neus. “Ik ben Casstiel Minster!”
Hij stak een hand naar me uit, die ik aarzelend schudde. Niet dat hij het probleem was, het was de kleur van zijn das die me versteld liet staan. Het kleurde perfect bij zijn ogen maar de enige kleur die ik nooit dacht te zien. Groen, duister en donker groen. Ik slikte, vragen razend door mijn hoofd. Weer leek hij mijn gedachten te raden,”ik bijt niet weet je…”
Ik grinnikte, niet dat het echt grappig was maar het voelde juist om het te doen. Hij grijnsde vanuit zijn rechter mondhoek en liet zijn hand door zijn donkere bruine haar gaan. “Mag ik naast je zitten?”
Zonder dat ik het al te goed besefte had ik mijn spullen van de plaats naast me weg geveegd en uitnodigend geglimlacht. Hij ging naast me zitten, legde zijn boeken deftig voor zich en glimlachte vriendelijk naar me. “Dus… waar ben je al die tijd geweest meid?”
Ik lachte door zijn woord keuze, niet helemaal zeker of hij het meende of de spot met me dreef. Ik haalde mijn schouders naar hem op en begon weer tekeningetjes te maken in mijn schrift. Hij legde zijn hand tegen dat van mij, liet me opkijken van het blad. Ik voelde mijn lippen trillen, mijn huid gloeien onder zijn aanraking. Hij lachte aanmoedigend. “Persoonlijke zaken zorgde voor problemen; ze hadden me thuis nodig!”
Hij knikte begrijpend maar hij had geen idee. Zijn lippen wilde nog iets zeggen maar de klas vulde zich met leerlingen, allemaal even verrast om hem naast mij te zien. Om het eerlijk toe te geven, was het best fijn om voor even de volledige aandacht te krijgen. Ik verborg de blos op mijn wangen en lachte met de grimas die op Cass’s gezicht verscheen.